Aπό τις 16 Ιανουαρίου οι εργαζόμενοι απαντούν με συνεχόμενες 24ωρες απεργίες, ενάντια στα σχέδια της εργοδοσίας για επιβολή εκ περιτροπής εργασία με 2 ημέρες εργασία την εβδομάδα και μισθό 250 – 400 €. Με καθημερινή παρουσία έξω από το χώρο της εταιρίας στις Μαλάδες Ηρακλείου, πορείες στο κέντρο της πόλης και άλλες παραστάσεις διαμαρτυρίας, λαμβάνει χώρα ένας ανυποχώρητος ταξικός αγώνας που μετρά πάνω από ένα μήνα απεργίας. Μέχρι στιγμής καμία απάντηση που να διασφαλίζει ή να ικανοποιεί κάποια από τα αιτήματα των εργαζομένων δε φαίνεται να έχει δοθεί από την εργοδοσία.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ …
Μετά τον καταιγισμό από μνημόνια και νέα μέτρα που έχουμε δεχτεί και τα οποία έρχονται να σαρώσουν κάθε πτυχή του κοινωνικού ιστού, τα εγχώρια μικρά και μεγάλα αφεντικά έρχονται ενδυναμωμένα να μας εκμεταλλευτούν ακόμα πιο πολύ. Σχεδόν πριν καλά-καλά ψηφιστούν τα όποια νομοσχέδια, είναι ήδη έτοιμα να επιβάλουν ακόμα πιο ειδεχθής όρους μισθωτής σκλαβιάς. Η όποια τρόικα στην ουσία βρίσκει εκφραστές της τους εγχώριους καπιτα-ληστές που με τη δικαιολογία ότι ‘‘δε βγαίνουν πια‘‘ , απολύουν, κόβουν μισθούς, ‘‘μας κάνουν τη χάρη‘‘ να δουλεύουμε για αυτούς 2-3 φορές τη βδομάδα, και αυτές για ψίχουλα, και άλλα πολλά παρόμοια, γνωστά πια σε όλους. Η απειλή από τη μεριά τους είναι ξεκάθαρη : “ ’Η δέχεστε αβίαστα τους όρους μας ή σας περιμένει η εξαθλίωση της ανεργίας
…ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΑ
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Τους τελευταίους μήνες πληθώρα εργατικών αγώνων λαμβάνουν χώρα στον ελλαδικό χώρο που αξίζουν την αμέριστη αλληλεγγύη μας., και που έρχονται να συμπληρώσουν το μωσαικό των υπόλοιπων κοινωνικών αντιστάσεων. Από την πολύμηνη σκληρή απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, στις απεργίες και επισχέσεις εργασίας στην αλουμινοβιομηχανία Λουκίσα, στην 3Ε Εκδοτική, στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΤΕΡ. Αλλά και στους εργατικούς αγώνες όπως στα Ζαχαροπλαστεία Χατζής, στα GOODY’S Λ.Πύργου, στην Ελευθεροτυπία. Με ξεχωριστό παράδειγμα τους εργαζόμενους του γενικού νοσοκομείου του Κιλκίς, οι οποίοι καταλάβανε το δημόσιο νοσοκομείο και το θέσανε υπό τον άμεσο και πλήρη έλεγχό τους. Το Γ.Ν. Κιλκίς, πλέον αυτοδιοικείται και το μόνο αρμόδιο όργανο λήψης αποφάσεων θα είναι η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων σε αυτό.
Οι αγώνες αυτοί, όπως και πολλοί άλλοι που ξεπηδούν το τελευταίο διάστημα, εμφανίζουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που αξίζουν εκτίμηση. Καταρχήν εμφανίζεται το κοινό γνώρισμα του διαρκή και ανυποχώρητου αγώνα, σε αντίθεση με τη λογική κυλιόμενων κινητοποιήσεων των προηγούμενων μηνών (πχ. ΜΜΜ στην Αθήνα). Οι εργαζόμενοι δείχνουν να μην τρέφουν άλλες αυταπάτες ότι το υπάρχον σύστημα μπορεί να τους προσφέρει έστω και τα απαραίτητα για την επιβίωση. Αναπτύσσεται έτσι μία λογική αντίστασης, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα τελευταία κεκτημένα μίας κατά το δυνατόν αξιοπρεπούς συνθήκης εργασίας, αλλά και να αποτρέψει τις όποιες προσπάθειες των αφεντικών για μαζικές απολύσεις. Στα αιτήματα μπαίνουν και τα όποια χρωστούμενα δεδουλευμένα. Επακόλουθο αυτού του συλλογισμού είναι και το σπάσιμο της εξατομίκευσης και η αναζήτηση λύσεων σε συλλογικό επίπεδο . Η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων είναι κάτι που προηγουμένως μπορεί να φάνταζε έως και ανόητο. Εδώ είναι που εμφανίζεται και μία διάθεση για το ξεπέρασμα του όποιου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, και της ανάδειξης οριζόντιων διαδικασιών. Η ανάγκη για στήριξη του αγώνα τους από όλη την κοινωνία, είναι και αυτή που δυσχαιρένει τις όποιες προσπάθειες χειραγώγησης από φορείς και κόμματα. Έτσι, πάνω στην προσπάθεια για υπεράσπιση των δικών τους συντεχνιακών συμφερόντων που θίγονται πια ολοφάνερα, αφού τα αφεντικά εμφανίζονται πια αδίστακτα όσο ποτέ, επανέρχεται στο προσκήνιο ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Το γεγονός αυτό από μόνο του δε μπορεί να σημαίνει και πάρα πολλά, μιας και η όποια εργατική συνείδηση είναι δεκαετίες τώρα αλλοτριωμένη με αμέτρητα σκουπίδια του καπιταλισμού. Πολλά μένει ακόμα να γίνουν σε επίπεδο ατομικό και συλλογικό για να καταφέρουμε μία συνολική και όχι μερική ανατροπή του υπάρχοντος, μέχρι να απελευθερωθεί καθολικά η κοινωνία από τα δεσμά του κράτους, του κεφαλαίου και της διάχυτης κοιωνικά εξουσίας Όμως φαίνεται να αναπτύσσεται μία κουλτούρα που να προωθεί τον κοινό αγώνα και την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων από όλους τους κλάδους που πλήτονται. Την προώθηση του αγώνας τους σαν ένα ακόμη κομμάτι των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων που διεξάγονται στην παρούσα συνθήκη απέναντι στην κρίση και τις επιταγές κράτους και αφεντικών.
Αναγνωρίζοντας λοιπόν σαν αναρχικοί αυτές τις παραμέτρους δε θα μπορούσαμε από το να σταθούμε ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ στο πλευρό αυτών των αγώνων και να συνεισφέρουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας υλικά, ηθικά, κοινωνικά. Η προσωπική επαφή που έχουμε αναπτύξει με απεργούς της Αριάδνης, μας οδηγεί στα ίδια συμπεράσματα, αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ίδιων προβληματισμών από την πλευρά τους. Στεκόμαστε στο πλευρό του αγώνα τους, σαν ένα ακόμη αγώνα που επιβάλλεται να δωθεί μέχρι τέλους.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ – ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ – Θεοτοκοπούλου 18 -Ηράκλειο Κρήτης
