–
Απόσπασμα από την εισήγηση της εκδήλωσης στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου στις 07/06/2012 με τίτλο
“ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ” ,
στα πλαίσια του δεκαημέρου εκδηλώσεων της Κατάληψης Ευαγγελισμού
Τα Εργατικά Κέντρα είναι οι χώροι που στεγάζουν κατά βάση τις δραστηριότητες των θεσμικών συνδικαλιστικών οργάνων. Αυτών δηλαδή που επιδίδονται σε πρωτοφανή απραγία, παίζοντας ξεδιάντροπα το παιχνίδι των εργοδοτών και εγκαταλείποντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους, μη παρέχοντάς τους καμιά απολύτως στήριξη. Είναι οι εκπρόσωποι ενός συνδικαλισμού, που σε απόλυτη συνεργασία με το καθεστώς έχει αναλάβει να διαφυλάξει με κάθε κόστος την κοινωνική ειρήνη. Την ειρήνη δηλαδή μεταξύ εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτών, ακριβώς την εποχή που το κεφάλαιο και το κράτος έχουν κηρύξει γενικευμένο πόλεμο σε εμάς. Σε αυτόν τον ταξικό-κοινωνικό πόλεμο οι εργατοπατέρες έχουν επιφορτιστεί από τη μία το ρόλο του αναχώματος και της εκτόνωσης των κοινωνικών εκρήξεων, και από την άλλη το ρόλο του διαμεσολαβητή για την νομιμοποίηση των επιταγών των αφεντικών. Είναι αυτοί οι συνδικαλιστές που ξεπούλησαν τα όνειρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, σπρώχνοντάς την στο περιθώριο της ζητιανιάς και της συνδιαλλαγής. Είναι αυτοί, που συναίνεσαν στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, στην απελευθέρωση των απολύσεων, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς του καπιταλισμού με στόχο την ανακατανομή του πλούτου, την αναδιοργάνωση της κοινωνίας, την προλεταριοποίησή της, την πορεία προς την εξαθλίωση και τη μιζέρια.
Αυτόν τον χώρο όμως, θεωρούμε ότι έχουμε κάθε λόγο να διεκδικούμε, να χρησιμοποιούμε, και εν τέλει να επανακαταλάβουμε και επαναοικειοποιηθούμε σαν εργαζόμενοι, μακριά από τουςξεπουλημένους εργατοπατέρες.
Τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να ξαναγίνουν χώροι εργατών
Μπορεί λοιπόν, να ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες, μπορεί να έχουμε κάνει διαφορετικές επιλογές απέναντι στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα, είμαστε όμως εμείς αυτοί που βρισκόμαστε συνεχώς σε θέση μάχης. Μια θέση που ορίζεται άλλοτε από την ταξική μας συνείδηση σαν προλετάριοι και άλλοτε από την πολιτική μας διαδρομή σαν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές. Για εμάς οι εργατικοί αγώνες αποτελούν την αιχμή του δόρατος και εντάσσονται στον συνολικό αγώνα ανατροπής του καπιταλιστικού κόσμου.
Σαν αναρχικοί στηρίζουμε εργατικούς αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς – όντας εργαζόμενοι αρκετοί από εμάς -, όχι απλά διεκδικώντας μία βελτίωση, μέσα σε συντεχνιακά πλαίσια, των συνθηκών εργασίας. Αλλά ούτε διεκδικώντας και μια επιστροφή στην κανονικότητα της προηγούμενης 20ετίας. Οι εργατικοί αγώνες από τη μεριά μας είναι βασικό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, που εμπεριέχει την οριστική κατάργηση της μισθωτής εργασίας ως τρόπο παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, και την ανάδειξη ενός άλλου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου ικανοποίησης των αναγκών της κοινωνίας.
Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να συμπορευόμαστε μόνο με αυτούς που ενστερνίζονται αποκλειστικά και εξ’ ολοκλήρου τις δικές μας αντιλήψεις. Ο αγώνας για ένα καλύτερο μεροκάματο όσο περιορισμένος, ως προς τα προτάγματά του, και αν φαίνεται, ωστόσο μιας και τις περισσότερες φορές συνοδεύεται και από μερικά άλλα χαρακτηριστικά, κάθε άλλο παρά αδιάφορους μας αφήνει. Έτσι, βλέπουμε ότι οι περισσότεροι εργατικοί αγώνες που έχουν ξεσπάσει, εμπεριέχουν πάντα το βασικό πρόταγμα της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, προσπαθώντας όχι μόνο να σταθούν στο πλευρό συναδέλφων τους, αλλά κυρίως με στόχο να χτυπήσουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Παρατηρούμε επίσης και σημαντικές προσπάθειες για οργάνωση των εργατών από τα κάτω, μακριά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Και τέλος, σχεδόν παντού γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει ανάγκη για έναν ευρύτερο ταξικό και κοινωνικό αγώνα, καθώς το πρόβλημα δεν είναι ατομικό ή κλαδικό, αλλά συνολικά πρόβλημα της κοινωνίας, προερχόμενο από τους σχεδιασμούς κυβερνήσεων και αφεντικών. Τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά εμφανίστηκαν και στις απεργίες στην Αριάδνη αλλά και στην Ανακύκλωση, με την Ανακύκλωση να έχει το επιπλέον αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της συμμετοχής πολλών μεταναστών διαφορετικής καταγωγής στην απεργία.
Το επίπεδο της ζωής μας λοιπόν, γυρνά 60 χρόνια πίσω και ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος ανατέλλει στο Νταχάου της απαγόρευσης, του φόβου, της τρομοκρατίας, της ανασφάλειας, της ρουφιανιάς, της απομόνωσης, του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Η μόνη εφικτή λύση είναι η επανάσταση, το γκρέμισμα της κρατικής εξουσίας.
Οι εξεγερμένες συνειδήσεις είναι ο εφιάλτης τους, γι΄ αυτό και η καταστολή αναβαθμίζεται και η ένστολη κρατική βία σκληραίνει καθημερινά, διευκολύνοντας την επίθεση στον κόσμο της εργασίας και στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Για όλους εμάς, δεν έχουν απομείνει και πολλές επιλογές. Τώρα που αυτοί μας σπρώχνουν πίσω, εμείς πρέπει να πάμε μπροστά. Όχι για να ζητήσουμε τα ψίχουλα που μας πετάνε, αλλά για να επιβάλλουμε το αυτονόητο : Το δικαίωμα στην ελευθερία, την ισότητα τη δημιουργία!
Ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω αυτά που μας κλέβουν κάθε μέρα. Η διάχυτη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση να μετατραπούν σε ταξική οργή και επαναστατική συνείδηση, που θα πνίξει τον χρεοκοπημένο κόσμο των αφεντικών, του εμπορεύματος, της εκμετάλλευσης και της υποταγής.
Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, μακριά από τον ξεπουλημένο κρατικό συνδικαλισμό. Να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας, δημιουργώντας κολεκτίβες και συνεταιριστικές ενώσεις. Να φτάσουμε στο σημείο να καλούμε μόνοι μας και ακηδεμόνευτα Γενικές Απεργίες Διαρκείας, που θα παραλύσουν τον καπιταλισμό και θα αναγάγουν την αυτοοργάνωση, την απελευθέρωση και την αλληλεγγύη σε βασικές αξίες στη ζωή μας.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ομάδα εργασίας για τη διοργάνωση της εκδήλωσης
Κατάληψη Ευαγγελισμού, Θεοτοκοπούλου 18
