Οι διώξεις των καταλήψεων κομμάτι της καταστολής ενάντια στη κυριαρχία. Αλληλεγγύη στη κατάληψη Δέλτα και στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Ρέθυμνο
“ Η πείνα μας θέρισε. Φάγαμε ως και το δείκτη καταναλωτού.
Αύριο θα φάμε τα αγάλματα των προγόνων
– τα γένια, τα μαλλιά μας – και τέλος.”
(Γιάννης Κοντός)
Η τριαδική κυβερνητική συμμαχία των μνημονιακών (Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ) στην προσπάθειά της να επιβάλει στις κατώτερες τάξεις της κοινωνίας την επιστροφή τους στον εργασιακό μεσαίωνα, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στις επιταγές της. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει τα αντιεξουσιαστικά ριζοσπαστικά κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Κάνει σαφές, επίσης, ότι δεν θα επιτραπούν “ακρότητες” σε τυχόν αντιδράσεις για τα μέτρα και συμπληρώνει ότι “ο νόμος θα εφαρμόζεται πλέον παντού”. Οι καταλήψεις και τα στέκια δεν θα μπορούσαν φυσικά να μείνουν στο απυρόβλητο. Μέσα σε μία εβδομάδα καίγεται από φασίστες της Χρυσής Αυγής (στις 6/9 και 13/9 )δύο φορές το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο πανεπιστήμιο Ρεθύμνου και η πρυτανεία τρέχει να το σφραγίσει.
Στις 12/9 ο αστυνομικός στρατός της Ελληνικής Δημοκρατίας, συνοδευόμενος από το απαραίτητο της τηλεοπτικό συνεργείο εισβάλει στη κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη. Το κράτος χρειάζεται το θέαμα ώστε να εμπεδώσουν όσοι αμφισβητούν την απόλυτη κυριαρχία του ότι μόνο αυτό μπορεί να αποφασίζει για τα πάντα.
Δεν είναι τυχαία η στιγμή ούτε φυσικά και η (για πρώτη φορά) τηλεοπτική μετάδοση της καταστολής μιας κατάληψης. Ούτε είναι τυχαία η ακόλουθη από όλα τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, αναμετάδοση των βίντεο από τις επιθέσεις των παρακρατικών νεοναζί της “Χρυσής Αυγής” σε πάγκους μεταναστών στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι που συνέβησαν πριν μερικές μέρες . Η κυβέρνηση θέλοντας να αναδείξει ότι η κοινωνική συνοχή απειλείται από τα “άκρα” εξισώνει τους παρακρατικούς νεοναζί μπράβους της (που τόσες φορές έχει χρησιμοποιήσει εναντίον όσων αγωνίζονται στις επιβολές του) με τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και κάθε άλλο ριζοσπαστικό κομμάτι που μάχεται εναντίον της πολιτικής της καταστολής και της οικονομικής πολιτικής της. Στη πραγματικότητα με αυτή την εξίσωση η κυβέρνηση αποδεικνύει σε όποιον μπορεί ακόμη να λειτουργεί με τη λογική του μυαλού του ότι οι δυνατότητες παραπλάνησης μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να εκραγεί, είναι αρκετά περιορισμένες και ο αναμενόμενος τρόπος να εκτονωθεί η οργή, είναι το να προσπαθήσεις να την κατευθύνεις κάπου αλλού εκτός από την ίδια. Η “επένδυση” στο μεταναστευτικό μπορεί να “πουλάει” ακόμη και να τροφοδοτεί το αλληλοφάγωμα των κατωτέρων τάξεων με τη πριμοδότηση των νεοναζί της Χ.Α. σε “μεταναστοκαθαριστές” αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οι διαταγές της τρόικας δεν μπορούν να μείνουν για πολύ στην αφάνεια. Η οπισθοδρόμηση των εργασιακών συνθηκών στην εποχή του 19ου αιώνα: Εξαήμερη εργασία με δεκατρείς ώρες αντί για οκτώ, μηδενικές σχεδόν αποζημιώσεις απολύσεων, μείωση μισθών, κατάργηση των δώρων κλπ αποτελούν μια βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια τους .
Στα δελτία ειδήσεων των 8, η φωνή των καθεστωτικών παπαγάλων έχει χάσει την σιγουριά του παρελθόντος. Οι αριθμοί των αυτοκτονιών εκτινάσσονται, οι άνεργοι καθημερινά αυξάνονται το ίδιο και οι άστεγοι, οι πεινασμένοι που τρέχουν από συσσίτιο σε συσσίτιο και αυτή η τρέλα δείχνει να μην έχει τέλος. Οι κυρίαρχες ελίτ για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, φαίνεται να χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης από τα χέρια τους, και φυσικά πανικοβάλλονται. Μήπως όμως το γεγονός ότι αυτοί περισσότερο από όλους πανικοβάλλονται αποδεικνύει ότι αυτοί είναι και οι εξόχως ευνοημένοι από την παρούσα τάξη πραγμάτων;
Τι πιο φυσικό λοιπόν να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας μακριά από τη πραγματική φωτιά. Έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια, ο πρώτος εχθρός του λαού είναι ο λαός αλλά όπως λέει και ο ποιητής “πάντα οι βάρβαροι ήταν κάποια λύσις”. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πώς όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος , τόσο θα αυξάνονται όχι μόνο οι αντιστάσεις αλλά και τα διάφορα εγχειρήματα δομών από τα κάτω. Τόσο πιο πολύ θα αρχίσει να αμφισβητείται η κυριαρχία τους.
Τέτοια εγχειρήματα είναι και οι καταλήψεις. Οι έχοντες την εξουσία γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι νεόπτωχοι χωρίς αύριο, θα αναζητούν όλο και περισσότερο συλλογικούς τρόπους στην επιβίωση και πρέπει να βρουν ένα έρημο τοπίο. Και αν πρέπει να κατασταλλούν κάποιοι πρώτοι, αυτοί είναι οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι και οι πολιτικές/στεγαστικές καταλήψεις. Γιατί μέσα στις καταλήψεις αλλά και στις οριζόντιες χωρίς ιεραρχίες διαδικασίες δοκιμάζεται ο αγώνας συλλογικά και αμφισβητείται ο κόσμος της εξατομίκευσης. Ο αντιθεσμικός, αδιαμεσολάβητος και αυτοοργανωμένος χαρακτήρας των καταλήψεων, των στεκιών και κοινωνικών χώρων που απλώνεται σαν ιστός σε όλες τις πόλεις τρομάζει τον κυριαρχία γιατί αποτελούν σημεία αντίστασης στο υπάρχων σαθρό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό σύστημα. Είναι τόποι οργάνωσης μιας κοινωνίας που τάσσεται ενάντια στη “λογική” του κέρδους, της ιδιοκτησίας, της εξατομίκευσης και του κτηνώδους ανταγωνισμού. Είναι η συλλογική απάντηση των ανθρώπων που δεν δέχονται να σφαχτούν μεταξύ τους για τος ποιος θα επιβιώσει, αλλά επιλέγουν το συλλογικό και την αυτοοργάνωση σαν πρόταση και πράξη.
Οι καταλήψεις δεν είναι απλά οι τοίχοι τους γιατί οι τοίχοι δεν αναπνέουν. Οι πνεύμονες τους είμαστε όλοι/ες εμείς που δεν ανεχόμαστε την φασιστικά κλιμακούμενη κυριαρχία της αυτοκρατορίας του χρήματος, των λογής ελλαδέμπορων και των νεοναζιστών μπράβων τους. Δεν τρομάζουμε και δεν πτοούμαστε από κανενός είδους καταστολή, αντίθετα η θέληση μας για όξυνση του αγώνα ενάντια στους γδάρτες της ζωής μας, δυναμώνει ακόμη πιο πολύ μετά από κάθε κατασταλτική κίνηση εναντίον μας.
Όλοι εσείς, τα πτώματα που αξιώνετε να μας κυβερνάτε, μάταια θα καυτηριάσετε τους «υποκινητές ταραχών» και θα θρηνήσετε υποκριτικά για μια βία που μονό η παρουσία σας τη γέννησε και τη συντηρεί.
Στέλνουμε την ολόθερμη αλληλεγγύη μας στη κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη και στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Ρέθυμνο, όπως και σε όλες τις καταλήψεις αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια της χώρας. Αγώνας διαρκείας για τη ζωή και όχι για τον θάνατο.
Ηράκλειο Κρήτης 13/09/2012
Κατάληψη Ευαγγελισμού , Παγκρήτια Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις , Αλληλέγγυοι/ες
