Στην εργασιακή ζούγκλα
κανείς μόνος του δεν θα γλυτώσει
Ενώ η φούσκα της ελπίδας έσκασε και ταυτόχρονα τα ΜΜΕ εξακολουθούν να ευαγγελίζονται την ανάπτυξη, η πραγματικότητα που βιώνουμε συνεχίζει να εξελίσσεται προς το χειρότερο. O κανόνας, που αντιμετωπίζουμε εμείς και οι γύρω μας, περιλαμβάνει εργατικά ατυχήματα – δολοφονίες , όπως πρόσφατα του ντελιβερά στην Ιεράπετρα, θάνατοι συμβασιούχων εργαζομένων στο δήμο, λαστιχένια ωράρια εργασίας και εξαντλητικές απλήρωτες υπερωρίες, με αποκορύφωμα εμπορικές φιέστες τύπου “Black Friday”. Επιπρόσθετα, ο ρόλος της γυναίκας εργάτριας έρχεται πακέτο με μειωμένο μισθό και δικαιώματα, σεξιστικές επιθέσεις και εκβιασμούς από αφεντικά, αλλά και την παράσταση σε ένα χαρακτήρα επικοινωνιακό και ευπαρουσίαστο. Η ανεργία καλπάζει, αφού πάνω από το μισό του πληθυσμού παραμένει άνεργο ή ημι-απασχολείται σε πεντάμηνα και άλλου είδους επισφαλείς συμβάσεις εργασίας.
Η εξουσία και τα αφεντικά, βρίσκοντας ως δικαιολογία τις απαιτήσεις των θεσμών της ΕΕ και του ΔΝΤ, έχουν διαλύσει οποιοδήποτε πλαίσιο περιόριζε την εργοδοτική ασυδοσία. Οι ίδιοι λένε πως «ελευθερία έχουμε», άρα σε όποιον δεν αρέσει να δουλεύει μαύρα, χωρίς πληρωμένες υπερωρίες, χωρίς ατομικά μέσα προστασίας και χωρίς επιδόματα, «μπορεί να αναζητήσει αλλού εργασία», δηλαδή στην εργασιακή ζούγκλα που έχουν δημιουργήσει και τόσο τους εξυπηρετεί. Θέλουν μια δεξαμενή ανέργων και εξαθλιωμένων, πειθήνιων εργατών να πουλήσουν τη δύναμη τους στο μικρότερο κόστος. Και αυτό γιατί η δημιουργία του κεφαλαίου γίνεται από την υφαρπαγή της παραγόμενης αξίας του εργάτη, τη μείωση του μισθού του, τη στέρηση των αναγκαίων για την επιβίωση, τη στέρηση της ελευθερίας του και την απομύζηση της ουσίας του. Ο στόχος τους είναι η υποτίμηση της εργατικής δύναμης και η απομόνωση του εργάτη, ώστε να δυσκολέψουν τη συλλογικοποίηση των ταξικών συμφερόντων μας, και οι τρόποι για να το πετύχουν πολλοί, όπως η παρεμπόδιση της κήρυξης απεργίας, η απλήρωτη εργασία, η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, η εξαφάνιση των συλλογικών συμβάσεων.
Ο θεσμικός συνδικαλισμός έχει δείξει πως τα μόνα συμφέροντα που προστατεύει είναι αυτά των αφεντικών. Το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου σήμερα αποτελεί ένα φυτώριο παραγωγής βουλευτών για την εκάστοτε κυβέρνηση, σπιλώνοντας την ιστορία του εργατικού κινήματος του Ηρακλείου, όπως η απεργία του 1935 που είχε εφτά νεκρούς εργάτες, δολοφονημένους από τις σφαίρες της χωροφυλακής. Οι πρακτικές των αφεντικών στο Ηράκλειο έχουν οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους να δουλεύουν part-time και εποχιακά, ενώ οι συνθήκες εργασίας στην γαλέρα του τουρισμού είναι χειρότερες από ποτέ. Το μέλλον που σχεδιάζουν για μας είναι να είμαστε επισφαλώς εργαζόμενοι ή άνεργοι, ημι-απασχολούμενοι και κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι, περιμένοντας τα κοινωνικά τους επιδόματα για να επιβιώσουμε. Υπάρχει, όμως, ένας συνδικαλισμός που φοβούνται τα αφεντικά και είναι αυτός των “από τα κάτω” σε σωματεία βάσης και εργατικές συνελεύσεις. Ιστορικά νικηφόροι είναι μόνο οι αδιαμεσολάβητοι ταξικοί αγώνες.
Δεν θα τους κάνουμε την χάρη. Όλοι μαζί να δούμε τα κοινά συμφέροντα που έχουμε με τους συναδέλφους μας, να αρχίσουμε να συζητάμε για τα κοινά προβλήματά μας και στην συνέχεια να οργανωθούμε ώστε να τα αντιμετωπίσουμε.
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Κατάληψη Ευαγγελισμού
