Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ, ΜΑΧΕΤΑΙ
17 χρόνια αγώνων δεν λήγουν σε 15 μέρες
Πριν από 17 χρόνια καταλάβαμε ένα ιστορικό κτίριο του κέντρου και μπήκαμε στο μάτι όλων εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τη δυστυχία του κόσμου: των ντόπιων αφεντικών, των φασιστών, των μπάτσων, των τεχνοκρατών που πατάνε επί πτωμάτων για μια καριέρα και λίγη εξουσία. Τόσα χρόνια μετά, η Κατάληψη Ευαγγελισμού μοιάζει πιο ζωντανή από ποτέ. Εκατοντάδες άτομα επισκέπτονται τις δομές της και πλήθος ομάδων βρίσκει πολιτική στέγη στους χώρους της. Ακόμα και το ίδιο το κτίριο έχει πάρει μια σημαντική ανάσα μετά τις καλοκαιρινές εργασίες στις οποίες ενισχύσαμε τις κολώνες και αναδιαμορφώσαμε την πίσω αυλή. Εργασίες που κράτησαν πάνω από 2 μήνες, χρειάστηκαν δεκάδες χέρια και κόστισαν αρκετά χρήματα, τα οποία συγκεντρώθηκαν χάρη στην αλληλεγγύη των συντρόφων μας σε όλη την Ελλάδα.
Είμαστε οι καταληψίες του Ευαγγελισμού.
Έχουμε επιθυμίες που δεν χωράνε σε σούπερ μάρκετ και ταξικό μίσος που δεν χωράει σε ξεπουλημένα συνδικάτα. Παλεύουμε με την ανασφάλεια για το μέλλον μας και το μέλλον ενός κόσμου που δείχνει να έχει αποδεχτεί τον θάνατό του. Είμαστε μουδιασμένοι από την απάθεια των γύρω μας, ζορισμένοι από τα προβλήματα αλλά χαμογελαστοί και δυνατοί χάρη στην αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα της κοινότητάς μας. Είμαστε νέοι, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές που αποφάσισαν να χτίσουν μια συλλογική ζωή. Μια ζωή κόντρα στο δόγμα «κοίτα την πάρτη σου». Μια ζωή κόντρα στο «εθνικό συμφέρον» και την «ανάπτυξη» που μας βάζει να δουλεύουμε για ψίχουλα, ισοπεδώνει τις παιδικές μας γειτονιές και καταστρέφει τα βουνά και τις ακτές μας.
Η κατάληψη άδειων κτιρίων δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι ζωτική ανάγκη.
Οι Καταλήψεις παραδίδουν τα κτίρια πίσω στην κοινωνία. Δεν αποτελούν ιδιοκτησία μας. Επιτίθενται στην έννοια της ιδιοκτησίας. Είναι η ελάχιστη διεκδίκηση των χώρων που μας έχουν κλέψει. Των σπιτιών που μας βάζουν να πληρώνουμε λες και είναι χρυσός, των δημόσιων χώρων που πρώτα καταστρέφουν με τραπεζοκαθίσματα και μετά γεμίζουν με κάμερες και μπάτσους, των δημοσίων εκτάσεων που ξεπουλάνε στις μαφίες των κατασκευών. Αυτοί λοιπόν που μας κλέβουν τη γη, το νερό, τον μόχθο και τον αέρα που αναπνέουμε, τώρα μας ζητάνε με θράσος να παραδώσουμε λιγοστά τετραγωνικά μέτρα που στεγάζουν τους αγώνες μας για ελευθερία.
Το τελεσίγραφα του κράτους δεν μας φοβίζουν, μας συσπειρώνουν.
Αν οι φασίστες της ΝΔ και οι μαφιόζοι που τους χρηματοδοτούν θέλουν πόλεμο θα τον έχουν. Όχι όμως έτσι όπως τον έχουν σχεδιάσει. Δεν πέφτουμε στην παγίδα να κλειστούμε σε μία σύγκρουση αναρχικών και αστυνομίας. Έτσι κι αλλιώς, εμείς αποτελούμε έναν μόνο από τους στόχους, ίσως τον πιο θεαματικό. Το μέτωπο πρέπει να είναι τόσο μεγάλο όσο και οι καταπιεσμένοι. Το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη είναι το σάλπισμα μιας νέας μάχης ενός ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού πολέμου που εμπλέκει εκ των προτέρων πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Από τα εργασιακά κάτεργα, τα πανεπιστήμια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών μέχρι τις γειτονιές και τις τοπικές κοινωνίες, οφείλουμε όλοι και όλες να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε ένα ευρύ και πολύμορφο μέτωπο αγώνα. Ένα μέτωπο ανάλογο της αλαζονείας του κράτους και της οργής των καταπιεσμένων.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Αναρχικοί/εςΑντιεξουσιαστές/ριεςΗρακλείου
