Όπως ήταν αναμενόμενο μετά την εξέγερση στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, το κράτος προσπαθεί να θωρακιστεί για να αντιμετωπίσει, και εάν είναι δυνατόν, να προλάβει καινούργιες έκρυθμες καταστάσεις. Στο βαθμό που τα αφεντικά έχουν επιλέξει, να φορτώσουν το βάρος στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, η ένταση, είτε με ‘‘νόμιμα’’ μέσα (με νέα νομοσχέδια), είτε με τραμπούκικες μεθόδους (υπόθεση Κούνεβα) της εργοδοτικής τρομοκρατίας και συνολικότερα η οικονομική κρίση και οι συνέπειες της οξύνουν τον ταξικό ανταγωνισμό. Δημιουργούνται συνεπώς οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις για πιο δυναμικές και πιο μαζικές κοινωνικές εκρήξεις, ενάντια στο σύστημα στο σύνολο του. Η ίδια η κρίση του καπιταλισμού δεν επιδέχεται λύσης διορθωτικού χαρακτήρα αφού οι ρίζες βρίσκονται στην ίδια τη φύση του καταπιεστικού και απάνθρωπου αυτού συστήματος. Η εμφάνιση της ήταν απλά θέμα χρόνου…
Μπροστά λοιπόν στο σχεδόν σίγουρο ενδεχόμενο της μετάλλαξης της κρίσης από οικονομική σε κοινωνική, ένα πακέτο νέων κατασταλτικών μέτρων έρχεται να τονώσει αυτό που συνοπτικά ονομάζεται κράτος ασφάλειας, πλήττοντας όλο και περισσότερες ατομικές ελευθερίες. Η κατάργηση του ασύλου, η ποινικοποίηση της κουκούλας, η δημιουργία ομάδων ταχείας επέμβασης (ομάδες Δ), η στοχοποίηση των καταλήψεων, και η επανεμφάνιση του αδικήματος της περιύβρισης αρχής συνθέτουν μια εικόνα γενικευμένης κρατικής αντεπίθεσης. Ταυτόχρονα, στα κρατικά κελιά παραμένουν όμηροι συλληφθέντες της εξέγερσης, ενώ όλο και περισσότεροι αγωνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με τη ‘‘δικαιοσύνη’’ τους, υπομένοντας τραμπουκισμούς, συλλήψεις και φυλακίσεις.
Η κουκούλα, το κράνος και τα υπόλοιπα διαβολικά εξαρτήματα που διαχωρίζουν τον ειρηνικό διαδηλωτή, από το διψασμένο για αίμα ‘‘κουκουλοφόρο’’, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από απαραίτητα μέτρα προστασίας ενάντια στα δακρυγόνα των μπάτσων και στις κάμερες του Μεγάλου Αδελφού, για όσους επιλέγουν να αντιπαρατεθούν δυναμικά με το κράτος. Οι καταλήψεις, όπως αυτές του Ευαγγελισμού και του ΠΙΚΠΑ, και η μετατροπή εγκαταλελειμμένων κτιρίων σε ανοικτά κοινωνικά κέντρα, η εκπλήρωση της ανάγκης για στέγη, όπως αυτή πραγματώνεται στην Αυτοδιαχειριζόμενη Εστία στο ΤΕΙ, ενοχλούν γιατί βρίσκονται εκτός των προκαθορισμένων από το κράτος ορίων. Αυτά τα πολύ στενά όρια είναι που έσπασαν τους τελευταίους μήνες, με τις δυναμικές πορείες, τις συγκρούσεις, τις όλο και αυξανόμενες νυχτερινές επιθέσεις, αλλά και τις καινούριες αντιιεραρχικές δομές και σχέσεις που δημιουργήθηκαν, θυμίζοντας σε κράτος και αφεντικά, εποχές που έμοιαζαν να είχαν ξεχάσει…
Εμείς έχοντας επιλέξει το δρόμο της αντίστασης στις κρατικές απειλές, απαντάμε ότι η κατάληψη Ευαγγελισμού, σαν ανοιχτός κοινωνικοπολιτικός χώρος, με συνεχή δράση επί 7 χρόνια στο Ηράκλειο δεν φοβάται ούτε το Σανιδά, ούτε τους Απριλιανούς νόμους. Οποιαδήποτε προσπάθεια εκκένωσης, είτε του Ευαγγελισμού, όπως άλλωστε αποδείχτηκε και το καλοκαίρι, είτε οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου εγχειρήματος δεν μας φοβίζει μας εξοργίζει…
ΕΞΕΓΕΡΣΗ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΑΝΙΔΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΥ 18
( ΜΑΗΣ 2009 )
*(“Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε στην πορεία στις 28/5/09 ενάντια στα νέα μέτρα καταστολής & αλληλεγγύη στις καταλήψεις & τους αυτοοργανωμένους χώρους”).
