8 Χρόνια Κατάληψη Ευαγγελισμού + 1 Χρόνος Κοινωνικός Χώρος-Κατάληψη ΠΙΚΠΑ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ 9-10-11-12-13/6/10
Τετάρτη 9/6/10 – ώρα 15:00 :Εργαστήριο stencil και χαρτοπανό στην κατάληψη Πικπα
Πέμπτη 10/6/10 – ώρα : 17:00 : Μηχανοκίνητη Πορεία στη βιομηχανική ζώνη-συγκέντρωση στην καταληψη Ευαγγελισμού
– ώρα :20:00 :Συζήτηση “Οργάνωση της αντίστασης” (Α’Μέρος: Από την θεωρία…) στην κατάληψη Πικπα
Παρασκευή 11/6/10 – ώρα : 18:00 : προβολή ταινίας ¨ο αγώνας “ στην καταληψη Ευαγγελισμού
– ώρα : 20:00 : Συζήτηση “Οργάνωση της αντίστασης” (Μέρος β’ …στην πράξη )στην καταληψη Ευαγγελισμού
-ακολουθεί αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο
Σάββατο 12/6/10 – ώρα:12:00 :Πορεία στις λαϊκές γειτονιές του Ηρακλείου -συγκέντρωση στην λαική αγορά στις Πατέλες
– ώρα:23:00 :πάρτυ στο πάρκο Γεωργιάδη
( το πάρτυ άλλαξε χώρο λόγω άλλης εκδήλωσης που θα γίνει την ίδια μέρα στην παραλία )
Κυριακή 13/6/10: – ώρα:15:00 : λαϊκή κουζίνα με ζωντανή μουσική στην κατάληψη Πικπα
……………………………………………………………….
Εισήγηση-κάλεσμα σε όσους ενδιαφέρονται για τις 2 κουβέντες – Πεμπτη 20:00 – Απο την θεωρία… (στην κατάληψη ΠΙΚΠΑ) – Παρασκευή 20:00 …στην Πραξη (στον Ευαγγελισμό)
Από την θεωρία…
Το τέλος ενός καπιταλιστικού μοντέλου και η κατάρρευση της ευημερούσας μικροαστικής αυταπάτης στην περιφέρεια της ανεπτυγμένης δύσης
Η παρελθούσα κοινωνική πραγματικότητα που τόσο ακλόνητη φάνταζε αποπνέει τον επιθανάτιο ρόγχο της, αφήνοντας πίσω της ένα σακατεμένο απολιτίκ και άτομο-κεντρικό κοινωνικό σύνολο. Μια μάζα από εξατομικευμένα υποκείμενα που με βίαιο τρόπο καλούνται να αλλάξουν ιδιότητα και τρόπο ζωής, να μεταλλαχθούν σε μια νύχτα από χαζοχαρούμενους καταναλωτές σε φτηνούς και ελαστικούς προλετάριους, με μειωμένα έως και ανύπαρκτα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα (ασφάλιση, υγεία, παιδεία, σύνταξη). Ζούμε την οριστική μετάβαση από το κράτος ‘πρόνοιας’, τη σοσιαλδημοκρατία που ήδη από το ’60 αποτελούσε τροχοπέδη για τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, σε μια άνευ όρων παράδοση στις ανάγκες του κεφαλαίου, όπως τη βιώνουν ήδη τώρα και δεκαετίες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, το ανατολικό μπλοκ αλλά και οι χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Μιλάμε λοιπόν για μια διαρθρωτική αλλαγή του συστήματος, αλλά σε καμία περίπτωση για την κατάρρευσή του. Και αυτό γιατί ο καπιταλισμός έχει τους τρόπους και τα μέσα να ελίσσεται και να αναπροσαρμόζεται. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη υπάρχουν δύο δεδομένα:
Δεδομένο πρώτο: κερδισμένοι θα βγουν τα μεγάλα κεφάλαια, οι πολυεθνικές, τα αφεντικά. Και όσο αυτοί θα κερδοφορούν από την κρίση (πάντα κάποιοι κερδίζουν) και τα παράγωγα της (ιδιωτικοποιήσεις, ελευθερία απολύσεων, μείωση μισθών και συντάξεων) η κοινωνία θα εξαθλιώνεται, θα μεταναστεύει, θα κανιβαλίζεται.
Δεδομένο δεύτερο: Μια τέτοια μετάβαση δεν μπορεί να είναι ομαλή. Η δυναμική και η κατεύθυνση των κοινωνικών αντιστάσεων θα καθορίσει τον βαθμό απονομιμοποίησης του συστήματος. Και εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πρόκληση, η μεγαλύτερη ευκαιρία για τον Α/Α χώρο και τις όποιες δυνάμεις με επαναστατικές προοπτικές. ”Η ιστορία, όμως, δεν περιμένει τους βραδυπορούντες! Είτε θα μας ξεπεράσει, είτε θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ζητήματα του καιρού μας, δίνοντας προοπτική στο λόγο μας μέσα σε αυτές τις «νέες» συνθήκες «επανίδρυσης» του καπιταλισμού”.
Αναζητώντας το πέρασμα από την “στείρα” εναντίωση, στη συλλογική και δημιουργική αντίσταση
Η κοινωνία, όλοι μας δηλαδή, παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τις εξελίξεις, και ο καθένας αρχίζει να αναρωτιέται πώς θα αντεπεξέλθει σε αυτές. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, όλοι μοιάζουν να περιμένουν το μεγάλο μπαμ και να διατηρούν προς το παρόν την ψυχραιμία τους. Η απαξίωση στο πολιτικό σύστημα και τον καθεστωτικό συνδικαλισμό έχει χτυπήσει κόκκινο. Και να φανταστούμε ότι η σχεδόν σίγουρη άγρια ανέχεια ίσα που έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η διάσπαση αλλά και η αδυναμία της αριστεράς να συνειδητοποιήσει αυτή την κρίσιμη στιγμή ότι οι εξελίξεις σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο (και οι συνέπειες τους για την Ελλάδα) δημιουργούν συνθήκες που κάνουν τις διάφορες οικονομιστικές απαιτήσεις από μια κυβέρνηση-μαριονέτα του Δ.Ν.Τ να μοιάζουν λιγάκι αστείες, είναι δεδομένες. Από την άλλη η δεξιά και το κέντρο, βιώνουν την απόλυτη αποτυχία των πολιτικών τους και επιδίδονται σε θεατρινισμούς και κοροϊδία, σε τέτοιο βαθμό που επιτέλους δημιουργούν συναισθήματα οργής σχεδόν σε ΟΛΟΥΣ. Οι κυβερνώντες αρχίζουν να παίρνουν χαμπάρι ότι ”θα τους πάρουν με τις πέτρες”. Το είπε και ο Γ.Α.Π στη βουλή στις 4/6/2010.
Δημιουργείται λοιπόν ένα κενό, που διογκώνεται γοργά, ένα κενό που αναπόφευκτα πρέπει να γεμίσει. Έτσι το ορίζει η ιστορία. ”Όπως και να ’χει, τους επόμενους μήνες θα έχουμε μια απότομη κλιμάκωση της ταξικής αντιπαράθεσης. Αν μέχρι τότε δεν έχει υπάρξει καμία πολιτική πρόοδος, τότε η εξέγερση που έρχεται θα περιοριστεί απλώς σε εκδικητικά καθήκοντα, εκτονώνοντας τη συσσωρευμένη κοινωνική αγανάκτηση, χωρίς όμως να δίνει λύση. Τότε να είμαστε σίγουροι ότι η λύση θα δοθεί από τη μαύρη αντίδραση (αντεπανάσταση), που θα επιδιώξει να καλύψει εκείνη το κενό, όπως έχει γίνει άλλωστε τόσες φορές στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν”.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να μιλήσουμε και να βρούμε τρόπους να προτάξουμε και να θεμελιώσουμε την αλλαγή πολιτικο-οικονομικού συστήματος και κοινωνικών σχέσεων. Εκεί έξω λαμβάνουν χώρο διεργασίες που ούτε τις φανταζόμασταν. Αν λείψουμε από αυτές, αν δεν μπολιάσουμε τώρα τον κοινωνικό διάλογο με πιο δημιουργικές, ανατρεπτικές διαθέσεις και παραμείνουμε αποκλειστικά στην «εξύμνηση» της καταστροφής, και με δεδομένο τα νέα αστυνομικά ήθη της μηδενικής ανοχής, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως μετά την επόμενη εξέγερση θα επιχειρήσουν να μας εξαφανίσουν οριστικά. Όλοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες, κάθε εξεγερμένη καρδιά θα πρέπει να λάβει μέρος (στο επίπεδο που κρίνει) στις διαδικασίες. Δεν θα ωφελήσει σε τίποτα το να περιμένουμε απλά το μπαμ.
Στον παράδεισο δεν πας με προσευχές, ούτε στην Αναρχία μόνο με φωτιές.
”Η διαφορά εμάς των δρώντων αναρχικών με την υπόλοιπη καταπιεσμένη κοινωνία , έγκειται στο ότι εμείς βρισκόμαστε σε άλλους χρόνους εξεγερτικούς- επαναστατικούς, ενώ αυτή όχι. Ένα μεγάλο μέρος του αγώνας μας πρέπει να επικεντρώνεται στο συγχρονισμό με την καταπιεσμένη κοινωνία, όχι προς την μεριά της αδράνειας αλλά προς τη μεριά της κοινωνικής επανάστασης. Όμως, όταν δεν συμβαίνει αυτό βρίζουμε τους καταπιεσμένους – εκμεταλλευόμενους, αποφεύγοντας και παρακάμπτοντας τη δική μας ευθύνη και αδυναμία να προτείνουμε κοινωνικά προγράμματα και συνεκτικές κοινωνικές δομές, και έτσι ανυψωνόμαστε πάνω από την τάξη μας αποκτώντας μια ελιτίστικη νοοτροπία”. Η νοοτροπία αυτή ήταν βέβαια παράγωγο μιας νοσηρής κοινωνικής πραγματικότητας όπου κυριαρχούσε η απάθεια, το life style και ο καταναλωτισμός. Μιας εχθρικής πραγματικότητας. Επίσης, θα ήταν άδικο να πούμε ότι ο χώρος συμμεριζόταν αυτή την νοοτροπία στο σύνολό του. Ήταν, και εν μέρει είναι, όμως ένα κυρίαρχο φαινόμενο.
Οι υφιστάμενες δομές μας (πολλές μικρές ανεξάρτητες και σχετικά ομοιογενείς ομάδες, τα στέκια, οι καταλήψεις κτλ) ναι μεν κατάφεραν πολλά ως ένα βαθμό στο πεδίο της αντιπληροφόρησης-παρέμβασης, αλλά δεν κατάφεραν (ίσως και να μπορούμε να πούμε ότι σε γενικές γραμμές απέφυγαν να το επιδιώξουν) να δημιουργήσουν ”μια αληθινή δημόσια κοινωνικότητα, μια δημόσια σφαίρα. Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα να μετατραπούν (όχι όλες) λίγο-πολύ σε μια ιδιωτική σφαίρα”. Μια σφαίρα όπου έντονες ήταν και είναι οι άτυπες ιεραρχίες, οι οποίες δρουν αποτρεπτικά σε νέους συντρόφους-ισσες να πάρουν πιο ενεργά μέρος στις διαδικασίες .
Επιπλέον αυτό που θεωρούμε ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια στα σπλάχνα του Α/Α κινήματος είναι η αδυναμία και η απαξίωση των συλλογικοτήτων, αλλά και των ατόμων που κινούνται είτε στο κέντρο είτε στην περιφέρεια του ”χώρου”, να στελεχώσουν μια κατά τόπους συνεπή κεντρική διαδικασία ( είτε συνέλευση είτε συμβούλιο ,πείτε το όπως θέλετε) που θα θέτει ζητήματα αιχμής, πέραν της ναι μεν δεδομένης και αναγκαίας, αλλά έντονα δε αυτοαναφορικής αλληλεγγύης σε λιγότερο ή περισσότερο ”δικούς” μας διωκόμενους ή φυλακισμένους.
Η απουσία πιο συγκεκριμένων συλλογικών στόχων οριοθετεί με καίριο τρόπο τη διάχυση των προτάσεων μας και του κοινού φαντασιακού μας, εγκλωβίζοντας μας σε ομφαλοσκοπήσεις γύρω από τις αποσπασματικές και ανταγωνιστικές μας δράσεις, που σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο σχετίζονται σχεδόν αποκλειστικά με την καταστολή (αστυνομία, συλλήψεις, φυλακίσεις, πολιτική ομηρία, παρακράτος κλπ).
Το εξεγερτικό πρόταγμα που διακηρύξαμε και εφαρμόσαμε με τόση επιμέλεια και επιμονή τις τελευταίες 3 δεκαετίες μπορεί να έκανε τον πολιτικό μας χώρο ελκυστικό σε κάποια κοινωνικά κομμάτια αλλά σαφώς δεν αρκεί. Επιπλέον έχει καλλιεργήσει έντονα προβληματικές αντιλήψεις. Το αποδεικνύουν περίτρανα όσα βιώνουμε σαν κίνημα τους τελευταίους μήνες.
Εν κατακλείδι…
”Ο καθένας από εμάς, αλλά και συνολικά το κίνημα, χρειάζεται να απαντήσει στο ερώτημα που μας τίθεται ακόμα και σε υπαρξιακό επίπεδο: «ποιοι είμαστε, πού πηγαίνουμε και τι θέλουμε». Όπως και το πώς και με ποιούς τρόπους από ένα κατακερματισμένο κίνημα διαμαρτυρίας, θα κατορθώσουμε να θέσουμε το κοινωνικό και πολιτειακό μοντέλο του καπιταλισμού σε ιστορική αμφισβήτηση. Αυτά τα ερωτήματα στέκονται αμείλικτα μπροστά μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σημείο καμπής. Ένας κύκλος κλείνει για να ανοίξει ένας νέος. Όμως, για να αρχίσει η πραγματική συζήτηση, χρειάζεται ο αναρχισμός να ξαναβρεί την προταγματική κοινωνική του φύση. Μπορούμε να ξεκινήσουμε τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο να οργανώνουμε με σαφήνεια και συνοχή το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.”
…και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι
Και αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό όλο και πληθαίνουν, και θα πληθύνουν ακόμη περισσότερο, τα παραδείγματα όπου αντεξουσιατικές πρακτικές και απόψεις βρίσκουν τρόπους να προσεγγίζουν όλο και περισσότερα υποκείμενα και κοινωνικά κομμάτια. Και προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε. Το δρόμο δείχνουν η ενασχόληση μας με τα εργατικά ζητήματα, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τα κατειλημμένα πάρκα, οι λαϊκές συνελεύσεις, τα δυναμικά ανεξάρτητα συγκρουσιακά μπλοκ στις διαδηλώσεις, στην Αθήνα και όχι μόνο.
Τώρα ακριβώς πρέπει να παρέμβουμε ενεργά και μεθοδευμένα. Η αυτοοργάνωση δεν είναι από μόνη της μια συνθήκη που κάνει τους πάντες να λειτουργούν συλλογικά. Είναι ένα έρεισμα, ένα πρώτο βήμα για την απελευθέρωση. Από μόνη της είναι μια κενή λέξη, μια λέξη με πολλά νοήματα αλλά χωρίς στόχο. Ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει είναι η επάρκεια. Επάρκεια σε άτομα, συμμετοχή, ιδέες, δράσεις. Η αυτοοργάνωση όμως χρειάζεται και στόχο για να μπορέσει να επικοινωνήσει στην κοινωνία τις συνθήκες που θα επιτρέψουν την απελευθέρωση της.
Η συμμετοχικότητα όλων μας σε αυτήν την διαδικασία είναι που θα της δώσει καταρχήν την ανάλογη επάρκεια για να μπορέσει να υπάρξει. Δεν περιορίζεται στην συμμετοχή μόνο στις υπάρχουσες διαδικασίες, αλλά και στην δημιουργία νέων δομών που θα καταστήσουν δυνατή μια μορφή πάλης πολυμέτωπη και κοινωνική. Το παράδειγμα των εξεγερμένων της Αργεντινής, όπου μόλις έπεσε η αυλαία της εξέγερσης δεν περιορίστηκαν στην συνθηματολογία,ξεκίνησαν να αυτοοργανώνονται με βάση την επιβίωση, εφόσον αυτή δεν κατέστη δυνατή από το κράτος, έρχεται να επαληθεύσει το γεγονός ότι η συλλογική κοινωνική δράση είναι η μόνη που μπορεί να κάνει δυνατή την απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους.
Μια εξεγερτική υπόθεση όμως δεν χρειάζεται μόνο αναλύσεις και δράσεις. Παραμένει νεκρή ή μια τρύπα στο νερό εάν δεν καταφέρει να απαντήσει στα ερωτήματα που τίθενται μετά το πέρασμα της, και σε αυτούς τους καιρούς δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε μια απλή συνθηματολογία περί ελευθερίας. Εδώ είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως αυτά τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όμως αποτελούν μια πρόσκληση ή καλύτερα ένα κάλεσμα για να ανοίξουμε τα μυαλά μας και να κοιτάξουμε ευθεία στα μάτια μας τις προκλήσεις που μας ανοίγονται. Είναι σίγουρο ότι πολλά παίζονται, για αυτό και τον επόμενο καιρό η αδράνεια μπορεί να έχει βαριές συνέπειες.
Αναφορές:
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ “ΚΟΣΜΟΣ”
Γ. Μεριζιώτης
Κ. Μαραγκός
...Στην πράξη
Καλούμε λοιπόν όλους/ες να συζητήσουμε ώστε να τεθούν κάποια πράγματα σε νέα βάση και να δημιουργήσουμε μια λειτουργική και δημιουργική πλατφόρμα ανατρεπτικής σύμπραξης.
Κατα την προεργασία των εκδηλώσεων προτάθηκαν κάποιες δομές/δράσεις οι οποίες ευελπιστούμε να τεθούν υπό συζήτηση αλλά και να εμπλουτιστούν περαιτέρω:
Στο πεδίο της αντιπληροφόρησης, της επικοινωνίας μας δηλαδή με την κοινωνία
ομάδας που θα ασχολείται αποκλειστικά με τη δημιουργία μιας κεντρικής Ιστοσελίδας που ο βασικός της στόχος θα είναι να αποτελέσει ένα ανοιχτό κινηματικό εργαλείο.
Δημιουργία Ιντερνετικού ραδιοφώνου ή εκπομπών σε ήδη υπάρχοντα (98fm, radio barricada, 1431am, radio revolt)
Δημιουργία μηνιαίας ή δεκαπενθήμερης εφημερίδας τοίχου για τις γειτονίες.
Ενίσχυση της Άπατρις, ώστε να μπορέσουμε να αυξήσουμε κατά πολύ το Τιράζ μας. (από 5.000 σε 10.000 φύλλα και βάλε)
Στο πεδίο της παρέμβασης:
Ενίσχυση της αντιεθνικιστικής-αντιφασιστικής ομάδας με κύριο μέλημα την παρέμβαση σε σχολεία.
Δημιουργία πρωτοβουλίας με στόχο την σύσταση λαϊκών συνελεύσεων σε γειτονιές
Δημιουργία πρωτοβουλίας με στόχο την σύσταση συνέλευσης εργαζομένων και ανέργων με πρώτο βασικό πεδίο παρέμβασης στον ΟΑΕΔ
Κατάληψη Ευαγγελισμού & Κοινωνικός Χώρος-Κατάληψη ΠΙΚΠΑ
