ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ-ΤΡΙΕΣ
Κοινοί αγώνες των απο τα κάτω ντόπιων & μεταναστών
Ενάντια σε κράτη,έθνη και πατρίδες
Να καταργήσουμε τα σύνορα και τους διαχωρισμούς
ανάμεσα στους καταπιεσμένους
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ
Πέμπτη 19 Μάη 2016 – ώρα:19:00 – Πλατεία Λιονταριών
Αναρχικοί-ες Ηρακλείου
*******
Καλούμε σε συνέλευση τη Δευτέρα 16/05/16 στις 20:30 στην κατάληψη Ευαγγελισμού,
για τα πρακτικά ζητήματα της διοργάνωσης της πορείας αλληλεγγύης στους μετανάστες, που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 19/05/16.
Συνέλευση Αναρχικών Ηρακλείου για το μεταναστευτικό ζήτημα.
******
ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΥΤΕ ΞΕΝΟΣ
ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΣ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ
Τον τελευταίο χρόνο η Ευρώπη είναι μπροστά στο μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι κυρίως από την Συρία, αλλά και από Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, προσπαθούν να σωθούν κυνηγημένοι από τους πόλεμους που διεξάγονται στις χώρες τους. Ανάμεσα τους και μετανάστες από άλλες χώρες, που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους, λόγω της φτώχιας και της εξαθλίωσης (συνθήκη γνώριμη και στην ελληνική πραγματικότητα), αλλά και λόγω των αυταρχικών και δικτατορικών κυβερνήσεων.
Οι πόλεμοι, για ακόμη μια φόρα, ξέσπασαν στη Μέση Ανατολή μετά από παρεμβάσεις των δυτικών (Η.Π.Α., Ευρωπαίων, Ρώσων) αλλά και του Σαουδαραβικού καθεστώτος, για να ρίξουν την εκάστοτε κυβέρνηση που ήταν στην εξουσία και να τοποθετήσουν τους εκλεκτούς τους. Εκμεταλλευόμενοι την “Αραβική άνοιξη”, εξόπλισαν ο καθένας τον δικό του ευνοούμενο με τα πιο σύγχρονα όπλα, τους εξασφάλισαν συνεχή χρηματοδότηση και τους αμόλησαν να αλληλο-σκοτώνονται. Το αποτέλεσμα ήταν να αποσταθεροποιηθεί όλη η περιοχή, να πολεμούν όλοι εναντίον όλων και οι συμμαχίες να αλλάζουν σύμφωνα με το συνεχώς εξελισσόμενο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Για άλλη μια φορά οι ενεργειακοί δρόμοι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, είναι η αιτία που ολόκληροι πληθυσμοί σφάζονται και ξεριζώνονται βίαια από τις εστίες τους. Μέσα σε αυτήν την κόλαση του πολέμου η μόνη λύση είναι η φυγή και ο μόνος προορισμός που ελπίζουν ότι θα τους παρέχει μια στοιχειώδη “ασφάλεια” είναι η Ευρώπη. Σε αυτόν τον αγώνα των ανθρώπων για επιβίωση η απάντηση της “πολιτισμένης Ευρώπης”, είναι κλειστά σύνορα και δολοφονίες στην θάλασσα της Μεσογείου, δημιουργία φρακτών και στρατοπέδων συγκέντρωσης και η άριστη συνεργασία με έναν μεγαλομανή φασίστα και συνεργάτη του ISIS Ερντογάν, για επαναπροωθήσεις μεταναστών στην Τουρκία.
Με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες από ευρωπαίους μέλη του ISIS, η Ευρώπη κλείνεται στο κάστρο της, που τόσα χρόνια σχεδίαζε με τρομονόμους, επιτήρηση, καταστολή και προπαγάνδα τρόμου και μίσους κατά ανθρώπων που και η ίδια έχει τεράστιες ευθύνες για τον ξεριζωμό τους. Δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Μόνη αξία έχουν τα κέρδη και όχι οι ανθρώπινες ζωές.
Σαφώς, όλη αυτή η κατάσταση είναι “βούτυρο στο ψωμί” της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς για να επιβάλλει την δικιά της ατζέντα. Αποκρύπτοντας το πραγματικό της σχέδιο που είναι η φασιστοποίηση της κοινωνίας και η άνοδος της στην εξουσία, προσπαθεί να μας πείσει ότι 5 εκατομμύρια μουσουλμάνοι θα ισλαμοποιήσουν 600 εκατομμύρια χριστιανούς.
Ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών;
Με τη διάσταση που έχει πάρει το μεταναστευτικό ζήτημα, βγήκε ξανά στο προσκήνιο μια γνώριμη πληγή (βλ. Αμυγδαλέζα), αυτή των κέντρων κράτησης. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχουν τα τελευταία 25 χρόνια στον ελλαδικό χώρο με τον αριθμό τους να φτάνει τα 16 και ο αριθμός αυτός σύμφωνα με εξαγγελίες της κυβέρνησης θα αυξηθεί, χωρίς ακόμα να έχει δοθεί σαφής εικόνα για το πόσα ακόμα τέτοια κολαστήρια ετοιμάζονται να φτιάξουν. Κολαστήρια γιατί οι συνθήκες κράτησης είναι σκόπιμα απάνθρωπες. Άνθρωποι φοβισμένοι, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, υποσιτισμένοι, χωρίς στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αλλά ακόμα και αν φτιάξουν (όπως λένε..) κέντρα κράτησης με όσο το δυνατόν καλύτερες ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, δε μπορούμε παρά να είμαστε αμετάκλητα ενάντια σε αυτά.
Όπως και να τα ονομάσουνε: Κέντρα πρώτης υποδοχής ή φιλοξενίας, κέντρα ταυτοποίησης ή προαναχωρησιακά, κλειστά ή ανοιχτά δεν παύουν να είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν παύουν να είναι ουσιαστικά φυλακές. Φυλακές για όσους περισσεύουν, για ανθρώπους που μπορεί να μείνουν εκεί χρόνια παρά την θέληση τους, χωρίς να ”φταίνε” σε κάτι πέρα από την ”λάθος εθνικότητα” τους και για το ότι διεκδίκησαν μια καλύτερη ζωή. Μια υποτιθέμενη ”λύση” του ”προβλήματος” που έρχεται να συμπληρώσει την ρατσιστική ρητορική που θέλει τους μετανάστες επικίνδυνους για την δημόσια ασφάλεια, την δημόσια υγεία, αλλά και την κοινωνική συνοχή.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης που κρατάνε απομονωμένους όσους εγκλειστούν σε αυτά από την κοινωνική πραγματικότητα και δεν τους αφήνουν καμιά διέξοδο για την βελτίωση των ζωών τους.
Στρατόπεδα που μας θυμίζουν εικόνες από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν αλλά μας δείχνουν και εικόνες από το δικό μας μέλλον, για όσους θα “περισσεύουν” ή θα θεωρούνται “επικίνδυνοι” για τη κυριαρχία…
Πρόσφυγας ή μετανάστης;
Η πάγια λογική της κυριαρχίας, αυτή “του διαίρει και βασίλευε” που πάντα εφαρμόζεται σε περιόδους “κρίσης“ μιας και είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα στη φαρέτρα της, δεν θα μπορούσε να μην εφαρμοστεί και στο ζήτημα του μεταναστευτικού.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή που έγινε αντιληπτό από την πλευρά της ότι οι μεταναστευτικές εισροές θα έχουν τέτοιο μέγεθος που δεν θα μπορεί πλέον να κρύψει την “ζημιά” που η ίδια προκάλεσε, άρχισε εντέχνως και με τη βοήθεια όπως πάντα των κυριάρχων μέσων ενημέρωσης, να υιοθετεί τον επίπλαστο διαχωρισμό του μετανάστη από τον πρόσφυγα. Αυτός ο διαχωρισμός εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως τα συμφέροντα της. Η κυριαρχία μέσω αυτού δημιουργεί, οξύνει και αναπαράγει τον κοινωνικό κανιβαλισμό ακόμη και μεταξύ των ίδιων των μεταναστών και προσπαθεί να χειραγωγήσει μέσω του “ανθρώπινου δράματος” συνειδήσεις, ώστε να καθιερωθεί ως ο καλύτερος διαχειριστής μιας ακόμα “ανθρωπιστικής κρίσης”, μιας κρίσης που η ίδια προκάλεσε.
Και επιπλέον τα κράτη, σαν κύριος εκφραστής της κυριαρχίας , αποφευγουν κυρώσεις (βλ. Συνθήκη Γενευης 1951 για τους πρόσφυγες) και μπορούν να εκμεταλευτούν τόσο τα κονδύλια και τις μίζες όσο και (ειδικά τώρα στη περίπτωση της Συρίας) τα φτηνά εργατικά χέρια ανώτερου κοινωνικο-μορφωτικού επιπέδου αλλά και όλο το οικονομικό σύστημα που έχει στηθεί γύρω από το “προσφυγικό ζήτημα ”. .
Έτσι λοιπόν οι πρόσφυγες ’’καλωσορίζονται’’ (σε πολλά εισαγωγικά), ενώ για τους υπόλοιπους μετανάστες ενισχύονται και αυστηροποιούνται οι διαδικασίες εισόδου. Δηλαδή έχουμε δύο ειδών ανθρώπων, αυτούς που πρέπει να δείξουμε κράτος και κοινωνία το φιλανθρωπικό μας προσωπείο και να τους υποδεχτούμε, και τους άλλους που μας είναι περιττοί! Ξεχνώντας ότι όλοι έχουν την ίδια αφετηρία, τόπους που είτε είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, είτε σε οικονομικό μαρασμό. Ξεχνώντας ότι μιλάμε για ανθρώπους, που το μόνο που προσπαθούν να κάνουν όλοι τους είναι να επιβιώσουν.
ΜΚΟ: “Αλληλεγγύη” ή καλοστημένη μπίζνα ;
Μαζί με την κατακόρυφη αύξηση των “μεταναστευτικών εισροών” είδαμε και μια κατακόρυφη αύξηση των ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται γύρω από το μεταναστευτικό. Παρόλο που αναγνωρίζεται σε κάποιες εξ αυτών (ή πιο σωστά στους υπαλλήλους τους) η βοήθεια στους μετανάστες κυρίως σε υλικοτεχνικά μέσα, δε μπορούμε να μην επισημάνουμε και τον ακριβή ρόλο τους πάνω στο ζήτημα του μεταναστευτικού.
Οι ΜΚΟ όντας μέρος του συστήματος δεν μπορούν παρά να έρθουν στην συγκεκριμένη συνθήκη σαν ο κατάλληλος διαχειριστής του μεταναστευτικού ζητήματος. Αν και παρουσιάζονται ως αφιλοκερδείς, ανεξάρτητες οργανώσεις, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την κρατική εξουσία. Αυτό ανάμεσα σε άλλα φαίνεται και από την πάγια στάση τους να αντιμετωπίζουν το ζήτημα υπό το πρίσμα της στείρας “φιλανθρωπίας”, χωρίς να εμβαθύνουν στη ρίζα του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από τις επιλογές της ίδιας της εξουσίας, αλλά και χωρίς να δείχνουν καμία διάθεση ρήξης με αυτήν. Από τη μία επιδιώκουν να είναι οι ίδιοι ο μοναδικός φορέας κοινωνικής αλληλεγγύης που θα εκφράζεται μόνο με θεσμικά μέσα, από την άλλη λειτουργούν σαν ένα παράρτημα του υπουργείου πρόνοιας, που το μόνο που τους αφορά είναι το πώς θα καλύψουν τα κενά της κρατικής μέριμνας. Φυσικά, με αυτή την στάση όχι μόνο δε βοηθάνε να χτυπηθεί στη ρίζα η αιτία του ζητήματος, αλλά λειτουργούν και ως δεκανίκι – ανάχωμα των κρατών και της εξουσίας.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το οικονομικό παιχνίδι πίσω και γύρω από αυτές, το πώς υπάλληλοι εταιριών (γιατί ουσιαστικά για κανονικές εταιρίες πρόκειται, με ιεραρχίες, γραφειοκρατία και μισθούς) βαφτίζονται εθελοντές, τα χρηματικά ποσά που αυτές διαχειρίζονται είτε από εράνους είτε από κονδύλια, τα φαινόμενα διαφθοράς που ουκ ολίγες φορές έχουν δημοσιευτεί και τα ισχυρά ονόματα με τις μεγάλες διασυνδέσεις που κρύβονται πίσω από αυτές είναι δικαιολογημένη η επιφύλαξη για το αν πραγματικά προσφέρουν “έργο “!
Αλληλεγγύη ή φιλανθρωπία?
Διάφορες ερμηνείες έχουν δοθεί κατά καιρούς στον όρο αλληλεγγύη, η ακριβής όμως έννοια του όρου βγαίνει από την ίδια του την ετυμολογία (αλληλ-εγγυη). Αλληλεγγύη είναι η αλληλοβοήθεια μεταξύ ανθρώπων υπό το αίσθημα της ενότητας, της ισότητας και των κοινών θέσεων και στόχων.
Αυτό το κατεξοχήν αναρχικό – ελευθεριακό πρόταγμα, μεθοδικά υιοθετήθηκε και διαστρεβλώθηκε από το σύστημα, ως ένα ακόμη μέσο χειραγώγησης για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του. Έτσι βλέπουμε η αλληλεγγύη προς τους μετανάστες να μεταλλάσσεται μέσω κρατικής επιταγής σε φιλανθρωπία. Η εξουσία (με την απαραίτητη βοήθεια των ΜΜΕ) επικαλείται το συναίσθημα μέσω της ανάδειξης εικόνων εξαθλιωμένων ανθρώπων και ωμής βίας. Ένα μαζικό κίνημα φιλανθρωπίας αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα και έτσι ο μέσος έλληνας καθησυχάζεται ότι κάνει το ανθρώπινο καθήκον του.
Φυσικά, με την παραπάνω στοιχειώδη ανάλυση δεν έχουμε καμία πρόθεση να είμαστε αφοριστικοί ως προς την ατόφια και αυθόρμητη φιλανθρωπία των ανθρώπων από-τα-κάτω που προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα αυτή η φιλανθρωπία, από την κατευθυνόμενη και έμμισθη φιλανθρωπία των κρατικών φορέων και των ΜΚΟ που βαφτίζεται αλληλεγγύη.
Όμως το πως ακριβώς θέλει η κυριαρχία να εκφράζεται η δική της “αλληλεγγύη” και που είναι τα όρια αυτής, μας το δείχνει ξεκάθαρα. Κάθε προσπάθεια αυτό-οργάνωσης αυτών που δεν βλέπουν τους μετανάστες σαν κακόμοιρα και άβουλα όντα, αλλά σαν ίσους με αυτούς, σαν ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια όνειρα και τα ίδια συμφέροντα, σαν ανθρώπους που τους κατασπαράζει με τον ένα η τον άλλο τρόπο το ίδιο σάπιο σύστημα, κάθε προσπάθεια ουσιαστικά αυτό-οργάνωσης των από τα κάτω για τους μεταναστές μαζί με τους μετανάστες, αργά ή γρήγορα δυσφημείται, ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Το μήνυμα είναι σαφές: Η “αλληλεγγύη” είναι πλέον υπό την κρατική επιτήρηση και μόνο έτσι είναι ανεκτή.
Όμως η αληθινή αλληλεγγύη δεν είναι μια λέξη κενή πολιτικού νοήματος, δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε ντόπιους, μετανάστες και πρόσφυγες, έχει σαφή αντίληψη της κοινής ταξικής μας θέσης και αναγνωρίζει τον κοινό μας εχθρό. Ως αναρχικοί μόνο αυτή την αλληλεγγύη αναγνωρίζουμε, μετουσιώνουμε σε πράξη και υπερασπιζόμαστε.
Επίλογος…
Η κρατική πολιτική, παραμένοντας βαθιά ρατσιστική, προάγει τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες, θυματοποιώντας τους δεύτερους και αποδυναμώνοντας όλο και περισσότερο την ταξική πραγματικότητα στο όνομα της “εθνικής σωτηρίας”. Η μετανάστευση είναι το απότοκο του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος των οικονομικών ελίτ, που συνοδεύεται πάντα από φτηνό εργατικό δυναμικό και ’’άλλοθι’’ για την ραγδαία φασιστοποίηση των κοινωνιών. Είναι γνωστή άλλωστε η φράση: “Ο πόλεμος ακολουθεί τον καπιταλισμό, όπως η βροχή ακολουθεί το σύννεφο”.
Εμείς, οι ’’από-τα-κάτω’’, ως κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος, αναγνωρίζουμε μονάχα το διαχωρισμό μεταξύ καταπιεστή και καταπιεζόμενου. Παίρνουμε θέση μάχης μαζί με τους καταπιεσμένους τούτου του κόσμου, μαζί μ’ εκείνους που εξακολουθούν να υψώνουν τις φωνές τους όσο κι αν το κράτος τους πνίγει στη Μεσόγειο, όσο κι αν τους στοιβάζει σε κοντέινερ, όσο κι αν τους δολοφονεί μέσα στα κέντρα κράτησης. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπειά μας ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση. Προσπαθούμε να πολεμήσουμε τα αίτια του προβλήματος και όχι μόνο να διαχειριστούμε τα αποτελέσματα αυτού. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα, μετουσιώνουμε την αλληλεγγύη μας σε κοινωνικούς αγώνες, αυτοοργανωμένες δομές και κατειλημμένους χώρους, μαζί ντόπιοι και μετανάστες.
Είμαστε απόλυτα εχθρικοί σε κάθε κέντρο κράτησης, είτε ’’ανοιχτό’’ είτε κλειστό, όχι επειδή αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες σαν πρόβλημα για την κοινωνική συνοχή, την δημόσια υγεία, την τάξη και την ασφάλεια που ισχυρίζεται η χρυσαυγίτικη και λοιπή φασιστική πλέμπα, αλλά γιατί αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως κομμάτι δικό μας, ως κομμάτι των ’’από-τα-κάτω’’ και οργανωνόμαστε μαζί τους, μην αφήνοντας σπιθαμή στα φασιστικά απολειφάδια στις γειτονιές μας.
Απαιτούμε ανοιχτά σύνορα και ελεύθερη μετακίνηση για όλους. Πέρα από φράχτες και φυλακές, ντόπιοι και μετανάστες επικοινωνούμε, συμπράττουμε, σπάμε το φόβο, συλλογικοποιούμαστε μέχρι να δούμε αυτόν τον κόσμο της καταπίεσης και της εξαθλίωσης να γυρνάει ανάποδα. Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής.
Αναρχικοί – Αναρχικές Ηρακλείου
