24/2: Μέχρι το πλοίο (Α. Δαμνιανός)
3/3: Απεργία (S. Eisenstein)
10/3: Shadows in paradise (A. Kaurismäki)
17/3: Throw away your books, rally in the streets (S. Terayama)
Κάθε Σάββατο στις 19:00
Στο χώρο θα λειτουργεί και ο χώρος βιβλίου από την ομάδα Βιβλίου/Αρχείου “κιτάπι”
ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ “ΤΑ ΤΟΥΒΛΑ ΤΟΥ ΚΙΟΥΜΠΡΙΚ”
Comme chacun de nous était plusieurs, ça faisait déjà beaucoup de monde.
Καθώς ο κάθε ένας από εμάς ήταν περισσότεροι, υπήρχε ήδη αρκετός κόσμος.
G. Deleuze, F. Guattari, Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια: Χίλια Επίπεδα
Σε μια περίοδο που μεγάλο μέρος του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος αποθεώνει ως “κινηματική” τέχνη οποιαδήποτε μανιεριστική αναφορά σε “καμένες τράπεζες” και “μπάτσους-μουνιά”, σ’ εμάς δημιουργήθηκε η ανάγκη να δούμε ωραίες ταινίες.
Tout ce qui était directement vécu s’est éloigné dans une représentation.
Ό,τι είχε άμεσα βιωθεί απομακρύνθηκε σε μια αναπαράσταση.
G. Debord, Η Κοινωνία του Θεάματος
Αναμφισβήτητα, το γεγονός της εξέγερσης είναι η καρδιά που τροφοδοτεί με αίμα την επανάσταση. Παρ’ όλ’ αυτά, η εικόνα της εξέγερσης αποκόπτεται από τις ιστορικές και υλικές συνθήκες που η εξέγερση γεννήθηκε και αναδύεται εκ νέου σαν φετίχ, σαν αναπαράσταση. Σαν αναπαράσταση, λοιπόν, αποτυπώνεται σε έργα που ο πολιτικός τους λόγος εξαντλείται στο “όλοι μπάτσοι μπάσταρδοι”. Με τον “θάνατο της εξέγερσης” (βλέπε μείωση ριζοσπαστικών/επαναστατικών διεργασιών στο κοινωνικό πεδίο) καθίσταται αδύνατη η επιστροφή στην αυθεντική εμπειρία. Όλη αυτή η “επαναστατική” τέχνη καθίσταται ένα αυτοαναφορικό αντίγραφο ενός αντιγράφου, ένα ομοίωμα.
Σε μια κομμουνιστική κοινωνία δεν υπάρχουν ζωγράφοι, αλλά το πολύ πολύ άνθρωποι πού, κοντά στ’ άλλα, ζωγραφίζουν.
Marx, Η Γερμανική Ιδεολογία
Η τέχνη, σαν διεργασία αποκομμένη από την ανθρώπινη δραστηριότητα, είναι αποτέλεσμα του καταμερισμού εργασίας εντός του καπιταλισμού. Σε αυτά τα πλαίσια διαχωρίζεται η “ταπεινή” χειρωνακτική εργασία από την “υψηλή” “πνευματική” εργασία. Η “Τέχνη” (με κεφαλαίο “Τ”) ανάγεται σε “ιερή” “πνευματική” λειτουργία. Το υπερτροφικά αυτόνομο έργο τέχνης αποτελεί μια χίμαιρα φτιαγμένο μισό από καλλιτεχνικό υλικό και μισό από λόγια, έναν εννοιολογικό μανδύα. Ο ιδεαλιστικός αυτός διαχωρισμός και το εννοιολογικό περιτύλιγμα χρησιμοποιείται από τους εμπόρους τέχνης ώστε να μετουσιώσουν σε χρυσό τα σκατά του καλλιτέχνη. Ο διαχωρισμός αυτός αναπαράγεται και εντός του ανταγωνιστικού κινήματος, όπου το έργο τέχνης διατηρεί την ιερότητα του και επενδύεται το μανδύα του “αντί-εμπορευματικού”, και η ιερή αυτή αγελάδα της “Τέχνης” και μόνο πρέπει να προστατευτεί από την (πραγματικά σιχαμένη) καπιταλιστική αγορά, ενώ δε φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα με εμπορευματοποίηση της εργατικής δύναμης. Ο δρόμος για την αταξική κοινωνία περνά πάνω από τα πτώματα της “Τέχνης” και της “Εργασίας”, του “Καλλιτέχνη” και του “Εργάτη”.
Δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να γίνουμε ένα αυτοοργανωμένο σινεμά. Κάτι τέτοιο απλά διαιωνίζει τον διαχωρισμό τον οποίο εχθρευόμαστε. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια συλλογική διαδικασία βλέποντας ταινίες πολιτικά και αισθητικά, μακρυά από επαναστατικά τσιτάτα, τον σιχαμένο μπρεχτικό διδακτισμό και τον καλλιτεχνικό ελιτισμό. Θεωρούμε την πολυφωνία στην τέχνη και την πολιτική αναγκαία συνθήκη για την επανάσταση. Είμαστε όμως κλειστή ομάδα, κι αυτό γιατί θεωρούμε πως η αισθητική και πολιτική σύγκλιση των μελών μας είναι αναγκαία για την έκφραση του δικού μας αντί-λόγου. Είμαστε απλά “μια συγκεκριμένη πρόταση σε μια συγκεκριμένη κατάσταση”. Η πολυφωνία για να είναι ανατρεπτική, θεωρούμε πως δεν πρέπει να αναλώνεται σε μια δεξαμενή συλλογής διαφορετικών απόψεων, αλλά αντίθετα όταν οι διαφορετικοί λόγοι συντονίζονται. Γι’ αυτό το λόγο καλούμε στη δημιουργία και άλλων αντίστοιχων ομάδων, από όσα άτομα νοιώθουν μια αντίστοιχη ανάγκη.
Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
