Δεν σκύβουμε το κεφάλι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό!
Αντιστεκόμαστε στον πόλεμο, την φτώχεια, την καταπίεση και την αδικία, οργανωνόμαστε οριζόντια, ταξικά και αδιαμεσολάβητα .
Γιατί ο αγώνας ενάντια στην λήθη είναι αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία !
Καλούμε σε συγκέντρωση- πορεία με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου την Πέμπτη 17 Νοέμβρη 2022, ώρα:18:00,στην πλατεία Ελευθερίας ,Ηράκλειο Κρήτης
Μια εξέγερση είναι πάντα επίκαιρη!
Βιώνουμε σήμερα μια γενικευμένη-πολύπλευρη κρίση, ως συνέχεια αλλεπάλληλων κρίσεων, βάσει των οποίων το κράτος και οι μηχανισμοί του καθώς και ο καπιταλισμός επιτίθενται με απόλυτο και ολοκληρωτικό τρόπο. Επιβάλλουν την εξουσία τους σε όλες τις πτυχές της ζωής των από τα κάτω και όσων δεν συμβαδίζουν, αποκλίνοντας ή/και αμφισβητώντας τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα. Τα τελευταία χρόνια μεθοδεύεται ο πλήρης έλεγχος της ζωής μας, ώστε να μάθουμε να αρκούμαστε σε όλο και λιγότερα (οικονομική κρίση), να πειθαρχούμε, να υπακούμε και να φοβόμαστε(υγειονομική κρίση) και εν τέλει να καταλήξουμε να αποδεχόμαστε την μετατροπή της ζωή σε επιβίωση.
Η προετοιμασία για την επικείμενη όξυνση της ενεργειακής κρίσης, κατα τα κρατικά λεγόμενα, μας φέρνει αντιμέτωπες με μια ακόμα “νέα κανονικότητα”, στην οποία απαιτείται να συμβιβαστούμε με την εξαθλίωση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον θάνατο. Η αύξηση του κόστους ζωής και η κατ’ επέκταση φτωχοποίηση μας, δηλώνει ξεκάθαρα την υποτίμηση και την απαξίωση της ζωής “όσων περισσεύουμε”.
Η εντεινόμενη εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας μας, με απλήρωτες υπερωρίες, χαμηλούς μισθούς, την ποινικοποίηση των εργασιακών αγώνων (Νόμος Χατζηδάκη) και τα “δώρα”, που καταλήγουν στις τσέπες των αφεντικών, μας οδηγούν να μετράμε αντίστροφα μπας και βγει ο μήνας. Μετά και το ξεπούλημα της ΔΕΗ σε ιδιώτες και την εγκαθίδρυση της ρήτρας αναπροσαρμογής, βρισκόμαστε αντιμέτωπες με μια από τις πιο βίαιες επιθέσεις των τελευταίων χρόνων. Σε συνδυασμό με τις τιμές των ενοικίων και των καυσίμων να έχουν φτάσει στα ύψη -και δεν μπήκε ακόμα καν χειμώνας- και τις συνεχείς ανατιμήσεις σε τρόφιμα και βασικά αγαθά, πολλές από εμάς βρισκόμαστε στα όρια της ανέχειας. Καταλήγουμε, λοιπόν, με το άγχος ως προς το ποια ανάγκη θα καλύψουμε πρώτη, αυτή της τροφής, της στέγασης, της θέρμανσης, της μετακίνησης…
Η πολυμέτωπη επίθεση που δεχόμαστε ενισχύεται με την καθημερινή έμφυλη βία που απροκάλυπτα μας ασκείται σε όλες τις πτυχές των κοινωνικών μας συναναστροφών, επιλεγμένων και μη. Από το σπίτι μας, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια έως τους δημόσιους χώρους, καλούμαστε να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας για την ίδια μας τη ζωή. Η δυστοπία που μας επιβάλλουν και η προσπάθεια απονέκρωσης του κοινωνικού ιστού, φαίνεται και από τον εξευγενισμό και την αποστείρωση με σκοπό τον έλεγχο των δημόσιων χώρων και των ζωνών πρασίνου (βλ. πλατεία Εξαρχείων- λόφος Στρέφη), που δεν έχει μείνει σπιθαμή για να υπάρξεις, παρά μόνο για τραπεζοκαθίσματα, εμπορεύματα και κάμερες.
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβερνητική εξουσία επικαλείται και επιβάλλει την “κοινωνική ειρήνη” και μια “σύγχρονη δημοκρατία”, εφαρμόζοντας πιστά το δόγμα νόμος-τάξη-ασφάλεια και τη στρατηγική της μηδενικής ανοχής και του φόβου. Τα αστικά κέντρα γίνονται όλο και πιο μπατσοκρατούμενα, και φιμώνεται οποιαδήποτε μορφή – ατομική ή συλλογική – αμφισβήτησης και αντίστασης, ενώ η κρατική γραμμή είναι ξεκάθαρη, “όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει.”
Η καταστολή που δεχόμαστε γίνεται με όρους ωμής βίας που στοχοποιεί αναρχικές, εργάτριες, φοιτήτριες, νοσοκόμες, μέλη σωματείων, αλληλέγγυες, απλώς περαστικές… Με την έφοδο των μπάτσων σε εργοστάσια ( Μαλαματίνα, motor oil),νοσοκομεία, φυσικά τοπία (Άγραφα,Σκουριές) πανεπιστήμια, πλατείες και πάρκα, καταστέλλονται αγώνες και διώκονται όσες δεν πειθαρχούν. Τα πανεπιστήμια που διαχρονικά αποτελούσαν κέντρα αγώνα και ριζοσπαστικοποίησης, αποστειρώνονται και φυλάσσονται από κάθε λογής ένστολο σκουπίδι. Οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα στέκια, στοχοποιούνται ως κέντρα ανομίας και εκκενώνονται (Παλιο νεκτροτομείο,111, Ντουγρού).
Βέβαια, την ίδια στιγμή,το κράτος προσδοκά να διατηρήσει την εικόνα του προστάτη-σωτήρα μέσα σε κρίσεις και αδιέξοδα,με επιδόματα και κουπονια,για να ενισχύει τη κουλτούρα της παθητικότητας, της ανάθεσης και της εξατομίκευσης. Για να πείσει για την αναγκαιότητα του και να θωρακιστεί απέναντι σε μια κατάσταση ευρείας πολιτικής αμφισβήτησης, με κοινωνικές αναταραχές Η κρατική εξουσία και οι εγγυητές της, επιτίθενται βίαια σε κάθε τόπο και μορφή συλλογικής αντίστασης .
Η 17Νοέμβρη, δεν είναι η επέτειος μιας λησμονημένης εξέγερσης, μακριά από τη σημερινή “δημοκρατία”. Όσο και αν το κράτος προσπαθεί να την αφομοιώσει, ως γιορτή αποκατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκρύπτοντας τον εξεγερτικό της χαρακτήρα. Ως αναρχικοί/ές/α τη βιώνουμε ως μια ήμερα μνήμης ενάντια στη λήθη, γιατι η φλόγα της εξέγερσης παραμένει ζωντανή.
Δε αποδεχόμαστε να συμβιβαστούν οι ζωές μας σε αγχωτικά και μίζερα καλούπια, ούτε απλά να επιβιώνουμε. Ψάχνουμε τρόπους και τόπους να μοιραζόμαστε και να συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις, τις αρνήσεις και τις επιθυμίες μας.
Οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης στους χώρους εργασίας. εκκινούμε αδιαμεσολάβητους αγώνες μακριά από κομματικά συμφέροντα.
Μπαίνουμε στα άδεια σπίτια, στηρίζουμε αυτομείωσεις και επανασυνδέσεις σε ρεύμα και νερό, παίρνουμε πίσω όσα μας έχουν στερήσει.
Επιτiθόμαστε με κάθε μέσο στην κυριαρχία, επιστρέφοντας λίγη από τη βία που δεχόμαστε καθημερινά.
Προτάσσουμε τον συλλογικό και ανυποχώρητο αγώνα απέναντι σε κάθε μορφή επιβολής και εξουσίας.
Συγκρουόμαστε με ο,τι μας στερεί τη ζωή και την ελευθερία.
Αρνούμαστε να συνηθίσουμε στην ανέχεια.
Μετατρέπουμε τον φόβο σε οργή.
Μόνη λύση η σύγκρουση!
Αναρχικοί-ες// Αντιεξουσιαστ (ρι)ες
Ηράκλειο, 2022
