Τόσο σε πλανητικό όσο και σε εγχώριο-τοπικό επίπεδο, το εδώ και αιώνες υφιστάμενο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης ακολουθεί πιστά την πορεία που είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στην εγγενή «λογική» του:
Πολλά για τους λίγους, λίγα ως ελάχιστα για τους πολλούς, συσσώρευση κερδών χέρι-χέρι με τη συσσώρευση κρίσεων και αδιεξόδων κι ένας τεράστιος μηχανισμός θεσμικής βίας για την προστασία και τη διαιώνιση αυτών των όρων ύπαρξής του.
Φρένα δικά του δεν είχε ποτέ ο καπιταλισμός και το όχημα σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τρέχει με…παραληρηματικά γκάζια προς το σάλτο μορτάλε στο γκρεμό, μαζί με όλους εμάς μέσα, συν χλωρίδα, πανίδα κι επερχόμενες γενιές.
Κινδυνολογία; …δε νομίζουμε. Τα καμπανάκια εδώ και χρόνια τα βαράνε ακόμα και πολλοί θιασώτες του, η δε πραγματικότητα βοά από παντού: οι κοινωνικές σχέσεις διαμεσολαβημένες πλήρως από εμπορεύματα, των ανθρώπων οι κοινότητες κατεστραμμένες, αποξένωση, εργαζόμενοι-άνεργοι-υποαπασχολούμενοι, μπαμπάδες, μαμάδες, μαθητές κλπ, άλλοι να σαλτάρουν σωρηδόν από παράθυρα της France Telecom κι οι υπόλοιποι να σαλτάρουν απ’ τα χρέη και το άγχος, όντας σε (διαρκή) νευρική κρίση, επικοινωνία χωρίς κοινωνία, στάχτες δασών, κρατήρες βομβών και προσταγές! συνεχείς προσταγές αφεντικών, αστυνομικών, υπουργών…και οι καιροί παραγίναν χαλεποί, κυρίες και κύριοι.
Παρά ταύτα,ένα στοίχημα που παίζεται είναι αν θα συνεχίσουν να γίνονται για μας ή για τους «πρίγκηπες», που λέει κι ο ποιητής.
Το ευτύχημα μέσα σ’ όλ’ αυτά είναι ότι το στοίχημα αυτό παίζεται ακόμα χάρη σ’ ένα πλήθος από κινήματα και κινήσεις ανταγωνιστικές προς τους τελευταίους. Άλλοτε αναιμικές, άλλοτε δυναμικές, ριζοσπαστικές ή μετριοπαθείς, παγκόσμιες ή/και τοπικές. Πάντως πολύμορφες. Μια τέτοια κίνηση στο πλαίσιο αυτού του κοινωνικού ανταγωνισμού απέναντι στα πολυποίκιλα αφεντικά που οδηγούν το «όχημα» που προαναφέραμε, είναι και τούτη ‘δω η εφημερίδα.
Η «Άπατρις» κλείνει 10 μήνες κυκλοφορίας και στο διάστημα αυτό έχει συμβάλει το κατά δύναμιν στον πολλές φορές εξαντλητικό, αλλά πάντα γοητευτικό αγώνα για την αλλαγή των όρων της ζωής μας προς το καλύτερο-από την οπτική της βέβαια. Γιατί όσοι/ες την απαρτίζουμε έχουμε πάρει συγκεκριμένη θέση απέναντι σ’ όλ’ αυτά.
Μια τέτοια θέση καλούμε και τον κόσμο να πάρει μέσα απ’ το κείμενο αυτό. Όχι μόνο ως γενική, επιτακτική πια αναγκαιότητα για τον καθένα που νοιάζεται για τον εαυτό του, τους οικείους του, τους άλλους και το περιβάλλον που ζει αλλά και ειδικά απέναντι στο εγχείρημα της έκδοσης αυτής.
Η εφημερίδα στήθηκε εξαρχής με τη φιλοδοξία όχι μόνο να διαρκέσει ως εγχείρημα, σε πείσμα άλλων ομοειδών έντυπων προσπαθειών που υπήρξαν λιγότερο ή περισσότερο βραχύβιες, αλλά και να αναβαθμίζεται-ανανεώνεται συνεχώς προς ένα ποιοτικά καλύτερο επίπεδο τόσο ως προς το Λόγο και το περιεχόμενο όσο και ως προς την αισθητική και τη διακίνησή της.
Μέχρι στιγμής δεν θα λέγαμε απλά ότι «αντέχουμε», αλλά και ότι η προσπάθεια πάει γενικά καλά. Δεν επαναπαυόμαστε όμως σ’ αυτό· απ’ τη μια η επιδίωξή μας να αποκτήσει η προσπάθεια αυτή στέρεες βάσεις που θα εγγυηθούν τη διάρκεια και την ποιότητά της κι απ’ την άλλη ο σταθερός κινηματικός μας προσανατολισμός, μας ωθούν να προχωρήσουμε πλέον στο επόμενο βήμα (που εξαρχής είχαμε κατά νου): να μετατρέψουμε την «Άπατρις» σ’ ένα από τα ποικίλα εργαλεία που συλλογικά θα (δια)χειρίζεται ο κόσμος που ανήκει στο πολιτικό φάσμα της αντιεξουσίας (αλλά και όσοι/ες ακόμα μπορεί να μην ταυτίζονται μ’ αυτό αλλά αισθάνονται κοντά στις αρχές της αυτοοργάνωσης-αυτοδιαχείρισης, της αντιεμπορευματοποίησης-ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της πληροφορίας και της αντιιεραρχίας). Επιθυμούμε η εφημερίδα να γίνει ένας απ’ τους «τόπους» και τρόπους έκφρασης όσων θέλουν να συμβάλλουν στην προσπάθεια με τον τρόπο που θα επιλέξουν και με την αίσθηση ότι η εφημερίδα είναι τόσο παγκρήτιο (κατά βάση, αλλά όχι μόνο) όργανο διάδοσης των ελευθεριακών ιδεών όσο και δική τους υπόθεση, στο βαθμό που θα προσδιορίσουν.
Ήδη από το editorial του 2ου φύλλου είχαμε γράψει ότι δεν είμαστε κλειστό σχήμα και ότι επιδιώκουμε την ενεργό συμμετοχή κι άλλων ενδιαφερομένων, που θα μοιραστούν τη συλλογική ικανοποίηση αλλά και την ευθύνη ενός πράγματι, τουλάχιστον για το νησί, καινοτόμου εγχειρήματος.
Αυτό μπορεί π.χ. να υλοποιηθεί είτε με τη συμβολή σε κείμενα ή/και ανταποκρίσεις για γεγονότα και ειδήσεις που μας αφορούν και συμβαίνουν κάπου μακριά από μας, είτε με κάποια οικονομική συνεισφορά (το κόστος είναι μεγάλο), είτε με προτάσεις-ιδέες, με τη βοήθεια στο μοίρασμα-διακίνηση ή/και όπως αλλιώς σκεφτεί κανείς/μια ότι μπορεί να αγκαλιάσει την προσπάθεια.
Με σκοπό λοιπόν να μπουν όλ’ αυτά σε μια σειρά, να γνωριστούμε και να δηλώσουμε προθέσεις, καλούμε σε μια συνάντηση για το θέμα, το Σάββατο 14 Νοεμβρίου και ώρα 19.00 στην κατάληψη Ευαγγελισμού, στο Ηράκλειο.
Θα θέλαμε να δούμε όσο περισσότερα άτομα και συλλογικότητες γίνεται, με τη δέσμευση ότι όσοι το δηλώσουν θα παραστούν.
Όσοι και όσες επιθυμούν να συμμετάσχουν μπορούν να μας ειδοποιήσουν σχετικά είτε μέσω του e-mail της εφημερίδας (apatris.news@gmail.com) είτε και τηλεφωνικά, εφόσον γνωρίζουν κάποιον/α από τη συντακτική ομάδα.
Θέλουμε να μοιραστούμε ένα βήμα λόγου, μια ευκαιρία συμμετοχής και μια πηγή αποκόμισης (μιας κάποιας) ικανοποίησης απ’ όλ’ αυτά.
