Στις 21 Σεπτέμβρη ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, διανομέας εργάτης που ζούσε τα τελευταία είκοσι
χρόνια στην Ελλάδα βρίσκεται νεκρός στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα. Ο Μοχάμεντ βασανίστηκε
από τους μπάτσους, σύρθηκε σε πέντε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα επί έξι μέρες και εν τέλει
δολοφονήθηκε, στο μοναδικό σημείο, εντός του τμήματος που δεν υπήρχαν κάμερες. Η δολοφονία
παίρνει δημοσιότητα κάποιες μέρες μετά, λόγω φωτογραφιών με το δαρμένο κορμί του νεκρού, που
διέρρευσε αστική αντιπολιτευόμενη φυλλάδα. Οι μπάτσοι αλλάζουν την ανακοίνωση για θάνατο
από παθολογικά αίτια και πλέον μιλάνε για συμπλοκή με συγκρατούμενους…
Μόλις 9 ημέρες μετά, στις 30 Σεπτέμβρη ο 29χρονος μετανάστης Μία Χαριζούλ, υπό την
αποκλειστική ευθύνη του κράτους, καθώς είχε συλληφθεί για φθορές σε περιπολικό, βρίσκεται
κρεμασμένος στα κρατητήρια του Α.Τ. Ομόνοιας.
Το ελληνικό κράτος, στην παρούσα ιστορική στιγμή, εξαπολύει πολυμέτωπη επίθεση. Εναντίον των
μεταναστριών και των προσφύγων τόσο στα σύνορα και στα κέντρα κράτησης, όσο και εντός των
πόλεων για να κρατάει σκληρά πειθαρχημένη και υποτιμημένη την εργατική τους δύναμη. Εναντίον
της κοινωνίας που πρέπει να συνηθίσει τον θάνατο, την διάλυση των νοσοκομείων και των
απαραίτητων δομών πρόνοιας ως αποκλειστικό προνόμιο των πλούσιων. Εναντίον της
αγωνιζόμενης κοινωνίας που πρέπει να υποταχθεί με όλα τα μέσα. Εναντίον του φτωχοποιημένου
πληθυσμού που θα γεμίσει τις φυλακές με τον νέο ποινικό κώδικα. Εναντίον των λαών της
ανατολικής μεσογείου συμμετέχοντας ενεργά στην σφαγή που λαμβάνει χώρα εκεί. Αυτά και τόσα
άλλα, δεν έπρεπε ή έτυχε να συμβούν, δεν είναι η “φυσική εξέλιξη των πραγμάτων”, είναι βήματα
μπροστά ενός εχθρικού στρατού που θα συνεχίζει όσο δε βρίσκει αντιστάσεις. Είναι η
πραγματικότητα και όχι κάποιος εφιάλτης.
Το ελληνικό κράτος είναι μια δολοφονική μηχανή που σκοτώνει εντός και εκτός των συνόρων.
Όποιοι και όποιες υπεροπτικά ή αφελώς πιστεύουν ότι όλα αυτά δεν τους ακουμπάνε, εφόσον δεν
είναι μετανάστες, δεν είναι αγωνίστριες, ρομά ή παλαιστίνιες για να μπαινοβγαίνουν στα Α.Τ., όσο
επιμένουν ότι αρκεί απλά να συνεχίζουν να κοιτάνε την δουλειά τους, δεν έχουν παρά να θυμηθούν
τι συνέβη εδώ στο νησί που ζούμε την περασμένη χρονιά. Τόσο ο Κώστας Μανιουδάκης, που τον
δολοφόνησαν οι μπάτσοι σε τυχαίο έλεγχο στις Βρύσες Χανίων όσο και ο Πέτρος Τουρνάς, που το
κράτος τον ώθησε στο θάνατο, κόβοντας του τα φάρμακα και την περίθαλψη, δεν είχαν
προηγούμενα με την αστυνομία, δε στοχοποιήθηκαν λόγω καταγωγής, ώστε να είναι επιρρεπείς στο
να δολοφονούνται από το ελληνικό κράτος. Αν δεν τους φτάνει αυτό μπορούν να θυμηθούν και τα
Τέμπη.
Μια κοινωνία που ανέχεται τέτοια εγκλήματα δεν μπορεί παρά να βρεθεί και η ίδια στο στόμα του
λύκου. Οι βασανισμένοι και κρεμασμένοι μετανάστες στα αστυνομικά τμήματα και οι πνιγμένοι
στις θάλασσες από το λιμενικό δεν είναι ψιλά γράμματα, καθημερινές ειδήσεις και στατιστικά
στοιχεία, είναι άνθρωποι που οι ζωές τους μετράνε όσο και οι ζωές των ντόπιων – αντίστροφα είναι
οι ζωές των ντόπιων που αργά ή γρήγορα θα μετρήσουν όσο και οι δικές τους.
Το οπλισμένο χέρι της εξουσίας πρέπει να κοπεί.
Πορεία την Παρασκευή 11/10 στις 20:00 – Λιοντάρια
ΜΠΑΤΣΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Κατάληψη Ευαγγελισμού
