«Οι μέρες περνάνε, μέσα στους βουβούς και μίζερους τοίχους, σκέψεις έρχονται και φεύγουν, εικόνες περνάνε γρήγορα και άλλες κοντοστέκονται στο μυαλό μου, υπάρχουν όμως και εικόνες, στιγμές και συναισθήματα που δεν φεύγουν, δεν ξεχνιούνται είναι καλά ριζωμένα στην καρδιά της συνείδησης μου. Δεν ακουμπιούνται, δεν αλλοιώνονται, δεν θρυμματίζονται. Είναι στιγμές λύσσας και οργής, είναι εικόνες φωτιάς και εκκωφαντικών θορύβων, είναι συναισθήματα αγάπης και συντροφικότητας, είναι στιγμές και πράξεις, μιας πορείας ζωής που έχει ένα και μόνο σκοπό να κρατήσει ψηλά τη σημαία της αδιάλλακτης αξιοπρέπειας» (Ηλίας Νικολάου, 6/6/09 φυλακές Άμφισσας).
Στις 13 Γενάρη του 2009 συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται ο 26χρονος αναρχικός Ηλίας Νικολάου κατηγορούμενος για τον εμπρησμό του κτηρίου της δημοτικής αστυνομίας στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Ο σύντροφος από την αρχή αρνείται όλες τις κατηγορίες, οι οποίες είναι ένα κακούργημα και δυο πλημμελήματα.
Ο Ηλίας Νικολάου είναι ο ένας από τους 3 διωκόμενους για την υπόθεση εμπρησμών για την οποία είχε προφυλακιστεί το 2007 και για ένα περίπου χρόνο ο Β. Μποτζατζής. Όταν ο τελευταίος αποφυλακίστηκε, οι 3 εμφανίστηκαν με δικιά τους πρωτοβουλία και αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση και περιοριστικούς όρους.
Δεν είναι τυχαίο ότι η σύλληψη του Ηλία έγινε λίγο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Μια εξέγερση που έχει αφήσει πίσω της δομές και έχει καλλιεργήσει συνειδήσεις. Έχει φέρει κοντά ανθρώπους με διαφορετικές αφετηρίες που τους ένωσε ο δρόμος και η ανάγκη να δημιουργήσουν συλλογικά και αδιαμεσολάβητα. Αυτές οι δομές βρίσκονται στις μικρές καθημερινές αντιστάσεις και στον πολλαπλασιασμό των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, όπως τις συνελεύσεις γειτονιάς, τα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, τα στέκια και τις καταλήψεις.
Όσο όμως πολλαπλασιάζονται τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν επιλέξει το δρόμο της αντίστασης τόσο το κράτος αντεπιτίθεται αναπτύσσοντας και εξελίσσοντας την αντιεξεγερτική του στρατηγική, τόσο σε επικοινωνιακό, όσο και σε θεσμικό και ωμά κατασταλτικό επίπεδο. Έτσι, από πέρυσι μέχρι τώρα έχει θεσπίσει και εφαρμόσει νέους νόμους όπως τον κουκουλονόμο και το νόμο για τη λήψη DNA, εξαπολύει διαρκώς απειλές για εκκενώσεις ελεύθερων χώρων και εγκαθιστά καθημερινά έναν ολόκληρο αστυνομικό στρατό κατοχής στα Εξάρχεια. Ταυτόχρονα, εντείνεται η παρουσία και οι περιπολίες μπάτσων, ακόμα και στις επαρχιακές πόλεις. Επίσης, κάθε λίγο και λιγάκι το κράτος εξαπολύει πογκρόμ εναντίον των μεταναστών τόσο στους δρόμους και όσο και εκκενώνοντας κτήρια και καταυλισμούς στους οποίους διέμεναν, απελαύνοντας αρκετούς με συνοπτικές διαδικασίες και στέλνοντας μαζικά κάποιους άλλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το μακρύ χέρι του κράτους, δηλαδή οι παρακρατικές συμμορίες φασιστοειδών αναθαρρεύουν και είτε κατ’ εντολή είτε πρωτοβουλιακά, ξυλοκοπούν μετανάστες και επιτίθενται σε στέκια και καταλήψεις. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν προώθηση της ρουφιανιάς με την επικήρυξη με 600.000€ των 3 συντρόφων που κατηγορούνται για ληστεία στην εθνική τράπεζα τον Ιανουάριο του 2006, καθώς και οι χωρίς ουσιαστικά στοιχεία συλλήψεις και προφυλακίσεις αναρχικών και φίλων τους κατηγορούμενοι για ενέργειες της επαναστατικής οργάνωσης «συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς».
Μέσα σε αυτό το στρατηγικό σχέδιο πρόληψης και καταστολής των αντιστάσεων σε κάθε κοινωνικό πεδίο, η εξουσία κρατάει κατά καιρούς σε καθεστώς ομηρίας αγωνιζόμενους ανθρώπους, όπως ο Ηλίας Νικολάου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στήνοντας ένα κατηγορητήριο με μοναδικό στοιχείο την κατάθεση ενός μπάτσου και με κριτήριο την παρουσία του συντρόφου στην ευρύτερη περιοχή που έγινε ο εμπρησμός (βαπτίζοντας τη σύλληψη του «επ’ αυτοφώρω») καθώς και ότι ανήκει στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
Η δίκη του έγινε στο μικτό ορκωτό δικαστήριο Θεσσαλονίκης στις 2 και 3 Δεκέμβρη μέσα σε κλίμα έντονης αστυνομοκρατίας, όπου οι μπάτσοι απαγόρευαν στην είσοδο σε όσους δεν ήταν «αρεστοί», ενώ ακόμα και οι δικηγόροι έπρεπε να περάσουν διαδοχικούς ελέγχους πριν μπουν στην αίθουσα. Ακόμα και μέσα στη αίθουσα υπήρχαν 4 εκαμίτες με αυτόματα στα χέρια…
Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι 2 μπάτσοι μάρτυρες κατηγορίας έπεσαν σε φοβερές αντιφάσεις (σύμφωνα με τα λεγόμενα τους ένας απ τους 2 πρέπει να λέει ψέματα), ενώ οι μάρτυρες υπεράσπισης είπαν ότι την ώρα του συμβάντος ο Ηλίας ήταν ακόμα στην ταβέρνα που δουλεύει, και ότι στον Εύοσμο βρέθηκε επειδή πήγε ένα συνάδελφο του στο σπίτι του. Αυτά όμως δεν εμπόδισαν το δικαστήριο να ανακοινώσει την προαποφασισμένη ετυμηγορία του, καταδικάζοντας τον με ποινή κάθειρξης 7,5 ετών χωρίς αναστολή, για τις κατηγορίες της «κατοχής εκρηκτικών υλών» και της «έκρηξης με κίνδυνο για άνθρωπο και πράγματα».
Ο φασισμός της αστικής δημοκρατίας γίνεται ολοένα και πιο απροκάλυπτος. Με προληπτικές προσαγωγές, συλλήψεις και προφυλακίσεις, κατασκευασμένα κατηγορητήρια και εκδικητικές ποινές, επιχειρείται όχι μόνο η εξόντωση των κοινωνικών αγωνιστών, αλλά και η άμβλυνση των κοινωνικών αντιστάσεων. Και αυτό ξεκινώντας από την πάταξη όσων επιλέγουν να κινηθούν ενάντια στις κυριαρχικές επιλογές, και καταλήγοντας στον εκφοβισμό κάθε εκμεταλλευόμενου, πως αν δεν κοιτάζει τη «δουλίτσα» του και σκέφτεται να αντιταχθεί στις προσταγές των αφεντικών κινδυνεύει να βρεθεί πίσω από τα κάγκελα.
Όμως, καμιά αντιεξεγερτική εκστρατεία και καταστολή δεν μπορεί να αναχαιτίσει τους κοινωνικούς αγώνες. Απέναντι στην ιλουστρασιόν νεκρόφιλη καθεστωτική σαπίλα, τα μονοπάτια της αντίστασης θα συνεχίζουν να εξερευνούνται και να διασχίζονται από το ασίγαστο πάθος για ζωή και ελευθερία.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Κατάληψη Ευαγγελισμού
