ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ
ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
17 Νοέμβρη 1973. Το επί τρεις ημέρες κατειλημμένο Πολυτεχνείο στην Αθήνα δέχεται επίθεση και εκκενώνεται από δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού. Προηγούνται και ακολουθούν συγκρούσεις σε όλο σχεδόν το κέντρο της Αθήνας. Δολοφονούνται δεκάδες άνθρωποι, άλλοι από την επέλαση των αρμάτων, άλλοι από ελεύθερους σκοπευτές που είναι ακροβολισμένοι στις γύρω ταράτσες, άλλοι από μπάτσους στη διάρκεια των συγκρούσεων, ενώ δε λείπουν και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις. Αυτή η μέρα, και ειδικά η στιγμή κατά την οποία το τανκ ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου, έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη ως η στιγμή από την οποία άρχισε η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την κατάρρευση της χούντας τον Ιούλη του 1974.
Η κατάληψη ξεκίνησε στις 14 Νοέμβρη, εντελώς αυθόρμητα, όταν σε φοιτητές που έκαναν συνέλευση στη Νομική μεταφέρθηκε η πληροφορία ότι η αστυνομία χτυπούσε κόσμο στο πολυτεχνείο. Γύρω στα 1.500 άτομα ξεκινούν πορεία, η οποία δέχεται επίθεση από την αστυνομία κοντά στο πολυτεχνείο. Οι μισοί περίπου από τους διαδηλωτές καταδιώκονται από τους αστυνομικούς προς το πολυτεχνείο και ενώνονται με κόσμο που βρίσκεται ήδη στον προαύλιο χώρο. Οι υπόλοιποι φεύγουν στους γύρω δρόμους. Αργότερα, οι περισσότεροι φοιτητικοί σύλλογοι αποφασίζουν απεργία και ξεκινά η κατάληψη, η οποία σταδιακά, εκτός από φοιτητές, συσπειρώνει μαθητές, εργάτες και γενικότερα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η δράση των εξεγερμένων δεν περιορίζεται στο χώρο του πολυτεχνείου αλλά διαχέεται σε όλο σχεδόν το κέντρο της πόλης με βίαιες συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις και επιθέσεις σε δημόσια κτίρια, τράπεζες και στο υπουργείο δημόσιας τάξης, θέτοντας έτσι έμπρακτα και αποφασιστικά το ζήτημα της κοινωνικής ανατροπής.
Η στάση των μελών της ΚΝΕ-αντιΕΦΕΕ και ενός μέρους των αριστεριστών ήταν εντελώς αρνητική απέναντι στην κατάληψη, κάτι που άλλαξε μόλις συνειδητοποίησαν την ένταση και την έκταση της εξέγερσης, οπότε και άρχισαν οι προσπάθειες να ελέγξουν και να καπελώσουν τις διαδικασίες. Συνεχείς ήταν οι απόπειρες τρομοκράτησης του κόσμου που συμμετείχε, καθώς και διαρκής η καταγγελία πολλών ανθρώπων που ξέφευγαν από τη κομματική τους νόρμα, ως προβοκάτορες και πράκτορες της αστυνομίας και της ΚΥΠ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ξεφτίλας της ΚΝΕ-αντιΕΦΕΕ και της έντασης της προβοκατορολογίας (ένα γραφικό στοιχείο που έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα οι καθοδήγες του ΚΚΕ) είναι το 8ο φύλλο της εφημερίδας Πανσπουδαστική, που εκδιδόταν από την αντι-ΕΦΕΕ, η οποία κατήγγειλε ως προβοκάτορες και πράκτορες τους φοιτητές που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου… Αυτοί οι ίδιοι είναι που ακόμα και σήμερα θεωρούν τσιφλίκι τους τις πορείες της 17 Νοέμβρη, που θέλουν να εναρμονίζουν με τη γραμμή τους κάθε εκδήλωση και δε διστάζουν να επιβληθούν δια της βίας όπου τους παίρνει, ενίοτε παραδίδοντας και κόσμο στην αστυνομία, όπως έγινε στην πορεία του πολυτεχνείου το 1998…
Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου έχει πλέον καθαρά μουσειακό χαρακτήρα και έχει αποσυνδεθεί πλήρως από το πνεύμα της εξέγερσης. Γενικότερα, κυριαρχεί η άποψη ότι με την πτώση της χούντας επήλθε η «ελευθερία»… Υπάρχει όμως κάποιος νοήμων που να πιστεύει ότι όσοι αγωνίστηκαν τότε ενάντια στη χούντα αποσκοπούσαν στο να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα σαν το σημερινό; Γιατί μπορεί η χούντα να μην υφίσταται πια ως τέτοια, αλλά η καταπίεση και η εκμετάλλευση σαν όροι ζωής καλά κρατούν. Μπορεί να μην υφίσταται πλέον απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά ποιος αισθάνεται ελεύθερος σε μια ζωή που δεν την ορίζει ο ίδιος; Μπορεί οι διαδηλώσεις να μην απαγορεύονται καθολικά, όμως οι μπάτσοι ακόμα υπάρχουν και τρομοκρατούν, ενώ αρκετά συχνά τους «ξεφεύγει» και καμιά σφαίρα. Παράλληλα, ο καθημερινός έλεγχος, το φακέλωμα και οι παρακολουθήσεις ανθρώπων όχι μόνο διατηρούνται, αλλά και έχουν αναβαθμιστεί. Οι υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών, οι κάμερες παρακολούθησης σε δρόμους και κτήρια, οι αστυνομικές κλούβες και οι ένστολοι ένοπλοι σε δρόμους και πλατείες, η ψήφιση νέων τρομονόμων και το χτίσιμο ολοένα και πιο απάνθρωπων φυλακών είναι μόνο ορισμένα από τα μέσα με τα οποία η δημοκρατία επιβάλλει το δικό της ολοκληρωτισμό.
Τα Μ.Μ.Ε. εξακολουθούν να παίζουν τον ίδιο ρόλο, να λένε ψέματα και να χειραγωγούν, οι πολιτικάντηδες της αριστεράς είναι πάντα έτοιμοι να αποκλιμακώσουν όσες κινήσεις τείνουν να ξεφύγουν από την νομιμότητα, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων οραματίζεται τον ατομικό του παράδεισο, με το σπιτάκι του, το (κυριλέ αν γίνεται) αμαξάκι του, κοιτάει τη δουλίτσα του και όλα καλά… γιατί και η χούντα δε βασίστηκε μόνο στην ωμή βία για να επιβληθεί… πιστεύει κανείς ότι ένα ωραίο πρωί σύσσωμος ο πληθυσμός της ελλάδας συνειδητοποίησε την κατάσταση και εξεγέρθηκε; Μήπως τότε δεν υπήρχαν φιλήσυχοι νοικοκυραίοι που όλα αυτά τα έβλεπαν από μακριά και εχθρικά, ακριβώς όπως αντιμετωπίζουν ορισμένοι τους αγώνες του σήμερα; Μήπως τότε οι εφημερίδες δεν κάναν λόγο για αλήτες, προβοκάτορες, περιθωριακούς, κλπ; Φυσικά και όχι. Απλά, όσο απομακρύνεται χωροχρονικά ένα γεγονός, τόσο πιο εύκολο είναι να το διαστρεβλώσεις, να το απονοηματοδοτήσεις, να το οικειοποιηθείς και να το καπηλευτείς. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να αναφερόμαστε στη γενιά του πολυτεχνείου και να εννοούμε τους ΚΚΕδες, το Λαλιώτη και κάθε άλλον που παρουσιάζεται σαν εξεγερμένος του παρελθόντος. Ακόμα και αν αρκετοί από τους εξεγερμένους του χθες έχουν τώρα αλλάξει στρατόπεδο, αυτό δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι θα βρεθούν και αυτοί στο στόχαστρο των εξεγερμένων του σήμερα και του αύριο…
Η ΧΟΥΝΤΑ ΕΦΥΓΕ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΗΡΘΕ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΚΟΜΗ…
|
“Τα Πίσω Θρανία” Πρωτοβουλία Ατόμων από την Κατάληψη Ευαγγελισμού |
